Stalker : Mroczne Czasy

[Jachu]

Stalker : Mroczne Czasy

przez Jachu w 24 Lut 2013, 02:23

Będzie to cykl historii na podstawie fabuły, która została wymyślona przeze mnie. W razie, gdyby było coś nie zrozumiałe, to opis fabuły można znaleźć w spoilerze na samym dole posta. Uprzedzam jednak, że jest tam zawarty opis fabuły, która będzie później.

Wszelka krytyka miło widziana.


S.T.A.L.K.E.R. : Mroczne Czasy


PROLOG

:

-Siergiej, chcesz trochę?

Młody mężczyzna, w mundurze armii ukraińskiej podniósł głowę. Ciężarówka, która wiozła go razem z jego towarzyszami, trząsła niemiłosiernie, co wprawiało go w mdłości.

- Nie, dzięki. Nie tym razem Wania. - odpowiedział, krzywo się uśmiechając. Boże, niech ta cholerna ciężarówka przestanie w końcu trząść.

-Jak chcesz. - odpowiedział jego przyjaciel, i schował piersiówkę do wewnętrznej kieszeni munduru.

-Żołnierze! - wrzeszczał sierżant Kiril, próbując przekrzyczeć odgłosy jadącej ciężarówki - Przypominam wam raz jeszcze zasady, których musicie przestrzegać, aby przeżyć w Zonie! Po pierwsze : zakaz jakichkolwiek kontaktów ze szabrownikami, nazywanych stalkerami. Po drugie: Po zobaczeniu stalkera, macie rozkaz natychmiastowego otworzenia ognia w ich kierunku! Po trzecie: NIE OPUSZCZAĆ BAZY W ŻADNYM WYPADKU! ZRO-ZU-MIA-NO?!

W Zonie. W tej tajemniczej Zonie. Żadne słowo nie zaprzątało jego głowy bardziej od ostatniego tygodnia. Żaden oficer, ani podoficer nie powiedział im, co to właściwie jest ta „Zona”. Nawet sierżant, człowiek surowy, ale oddany swoim żołnierzom nie chciał mu powiedzieć, kiedy o to pytał.

-Tak jest panie sierżancie! - odpowiedzieli chórem żołnierze. Ciężarówka nagle skręciła w boczną drogę i zatrzymała się. Sierżant wyszedł bez słowa, zostawiając w środku żołnierzy. Siergiej podziękował w myślach Bogu za to, że jego żołądek dostał chwilę przerwy.

-Dlaczego to właściwie, nie możemy kontaktować się z tymi ludźmi, z tymi całymi stalkerami? Rozkaz to rozkaz, ale mogliby to chociaż wyjaśnić.- pomyślał i spojrzał na pozostałych żołnierzy. Byli z nim prawie wszyscy z poboru, jaki się odbył tydzień temu. Wania, Tymofij, Kolia, Jora, Walodia oraz inni, których nawet imion nie pamiętał. Wanie znał nawet z podwórka : chodzili także do jednej klasy. Nazywali ich wtedy " Siergio i Wanio". Była to, w zasadzie, jedyna osoba, którą mógł nazwać prawdziwym przyjacielem. Uśmiechnął się w duchu; z tego słyszał, to w Czarnobylu dobrze mieć kogoś na kim można polegać. Z rozmyślań wybudził go głos sierżanta.

-No dobra chłopaki! Koniec postoju, jedziemy dalej! - wrzasnął ich dowódca ,a kiedy już zajął swoje miejsce, ciężarówka pojechała dalej. Żołądek Siergieja znów został wprawiony w stan agonalny. Na szczęście nic nie jadł w ostatnim czasie, bo inaczej w ciężarówce zaczęłoby od jakiegoś czasu już nieźle śmierdzieć.

Po około godzinie podróży ciężarówka zatrzymała się. Po chwili jednak, ruszyła dalej, zaś Siergiej zauważył opadający biało-czerwony szlaban graniczny. Szlaban granicy Zony. A więc dotarli.

-Ej, Wania. Jak myślisz przeżyjemy? - zapytał przyjaciela.

-Jak nie zostaniemy rozdzieleni, to tak. - odpowiedział Wania.

-Pamiętasz jakie było nasze motto? - spytał , uśmiechając się Siergiej.

-"Zawsze razem". Pamiętam, Siergio. - odparł Wania, śmiejąc się, na co uzyskał taką samą, życzliwą odpowiedź.

Nagle ciężarówka szarpnęła mocniej i zatrzymała się. Po chwili uderzenie powtórzyło się – tym razem ciężarówka została nagle poderwana do góry. W środku pojazdu zaczęło się prawdziwe piekło. Żołnierze powpadali na siebie, Siergiej zaś, ponieważ siedział z brzegu, wypadł z pojazdu. Rozległ się wybuch – silnik wybuchł, sama zaś ciężarówka, przewróciła się.
Ludzie, którzy byli w ciężarówce zostali wyrzuceni we wszystkich kierunkach, na różne odległości. Siergiej leżał na ziemi . Otworzył oczy – wszystko było się zamglone, zaś coś go bolało. Nie miał teraz umysłu, do stwierdzenia co. Próbował wstać; ból okazał się jednak zbyt silny. Powoli odczołgał się od płonącej ciężarówki. Mgłę powoli zastępowała ciemność. Kiedy już nic nie widział – stracił przytomność.

* * *

-Chcesz mi powiedzieć, że ciężarówka wjechała w anomalię? Kto ją, do jasnej cholery, kur zapiał, prowadził? – spytał Sidorowicz. – Jak to się mogło stać? Przecież na drogach nie ma anomalii, a wojskowi jeżdżą tylko po drogach!

-Wszystko widziałem .Nie jechali po drodze; kierowca z niej zjechał , aby przejechać na przełaj, przez pole. I tyle. Nie mieli szans. Mało kto i co, cało wychodzi z Wiru. Nawet ciężarówka- odpowiedział mu stal ker.

- Czy tego kierowce pochmerało? Przejeżdżać przez polę, gdzie mogą być anomalie!? – wrzeszczał jego rozmówca. Przełknął ślinę i powiedział, już spokojnie - No nic. Szkoda ludzi, ale przynajmniej przyniosłeś trochę sprzętu. A ten tu? – odburknął handlarz, wskazując palcem na siedzącego w kącie, nieprzytomnego Siegieja.

-Jako jedyny ocalał. Wypadł z ciężarówki, na chwilę przed wybuchem. Jakoś tak nie miałem serca go zostawić na pewną śmierć. Z reszty niemal nic nie zostało. A nawet jeżeli… to psy i inne mutanty już się tym zajęły. –Sidorowicz pokiwał ze zrozumieniem głową i zmarszczył brwi.

-No dobra. Spadaj już. Resztą zajmę się ja.- Stalker skinął głową i wyszedł z bunkra, zamykając za sobą drzwi. Handlarz został sam razem z nieprzytomnym, byłym już, wojskowym.

-Eh. Dobra bratku, wstawaj – powiedział trzaskając Siergieja po twarzy. O dziwo, otworzył powoli oczy. – Nie mam całego dnia. Jak się nazywasz?

-Jjjaa? Sierrrgiej… Timmofiejewicz… Kolejjbeww… Trzeecii Pu…

- Gówno obchodzi mnie twoja jednostka. Możesz wstać? I ustać? – Siergiej zaczął się dobudzać.

-Moggę spróbować. – odpowiedział. Powoli wstał, i nagle poczuł silny ból w klatce piersiowej, który go ostatecznie dobudził. – Fhhmm. Klatka boli.

-Nic ci nie będzie. Poleżysz i przejdzie. Chyba. Ogarniasz w ogóle co się stało?

-Jechaliśmy ciężarówką… kiedy nagle… -urwał. Przypominał sobie urywki piekła z pojazdu.

-Kiedy nagle coś pie*dolnęło, tak?- dokończył za niego Sidorowicz. Siergiej otworzył szeroko oczy.

-Gdzie ja jestem? Co się stało z moim oddziałem?

-Teraz jesteś w Zonie, konkretnie w Kordonie, a jeszcze bardziej – w bunkrze. Jestem Sidorowicz –przedstawił się handlarz. – Wszyscy nie żyją. Wyrazy współczucia. – dokończył i poszedł za biurko.

Siergiej nie mógł w to uwierzyć. Nie żyją? Przecież… nie , NIE, to jest niemożliwe!

-JAK TO NIE ŻYJĄ?

-Po prostu. Nie żyją. Wasz bardzo inteligentny kierowca wjechał w anomalię.

-W co? – były żołnierz spojrzał na rozmówcę ze zdziwionym wyrazem twarzy. O czym on do cholery mówił?

-Nie wiesz co to anomalia, co? Wam żołnierzom nie mówią kompletnie NIC o Zonie, mam rację?- powiedział Sidorowicz, po czym parsknął. – Na pytania przyjdzie pora. Jak widać, jesteś żołnierzem... a raczej byłeś. Wiedz, że stalkerzy nie cierpią wojskowych, a pokazywanie się w tym – wskazał na mundur – gwarantuje tobie pewną kulkę, od pierwszego napotkanego stalkera. Daję, więc tobie propozycje: dam ci wyposażenie stalkera, zaś ty coś dla mnie zrobisz. Jak ci się uda - dostaniesz rzeczy, zaś dług za uratowanie życia uznam za spłacony. A jeśli nie – no cóż. – zaśmiał się.

- A na czym by to miało polegać, to „ZADANIE”?- zapytał Siergiej. Jego intuicja podpowiadała mu, że nie będzie to nic dobrego.

-Ooo… od razu do interesów, to lubię. Będziesz musiał tylko uregulować dług pewnego stalkera. Wziąć od niego pieniądze i mi je po prostu przynieść. Znajdziesz go w obozowisku przy bunkrze. Ma ksywkę Pienia.

-Zgoda.

Handlarz uśmiechnął się pokazując żółte zęby. Wstał z krzesła i poszedł na zaplecze, z którego przyniósł skórzaną kurtkę i średniej wielkości plecak.

- Masz zakładaj. To chyba twój rozmiar.

Kurtka lekko uwierała w pachach, ale dało się przeżyć. Siergiej odłożył swój stary mundur do szafki w bunkrze, założył plecak, a kiedy już zbierał się do wyjścia, Sidorowicz powiedział:

-Aha, radzę tobie zapomnieć o tym, że służyłeś w wojsku. W trybie natychmiastowym i na zawsze. Od teraz jesteś stalkerem.

-Jasne- odpowiedział smutno świeży stalker i wyszedł z bunkra w Zonę. W opuszczone przez Boga miejsce. W miejsce, które miało być jego nowym domem.

Dalsza fabuła

:

( http://forum.stalker.pl/viewtopic.php?f=97&t=14920&start=36

[Ric]

Za ten post Ric otrzymał następujące punkty reputacji:

Jachu, Tormentor.

[Jachu]

Re: Stalker : Mroczne Czasy

przez Jachu w 24 Lut 2013, 20:49

Wielkie dzięki za twoje uwagi. Nie mam wielkiego doświadczenia w pisaniu tekstów, więc wszystko co tutaj wymieniłeś, na pewno się przyda w przyszłości. Postaram się na to zwrócić uwagę. A jak nie wyjdzie znów proza, to się przerzucę na dramat , albo zrezygnuje z pisania.

Nawiasem mówiąc: ta strona, którą podałeś, na pewno się przyda!

[SkullDagger]

Re: Stalker : Mroczne Czasy

przez SkullDagger w 24 Lut 2013, 22:49

-Siergiej, chcesz trochę?

Czytam to i cały czas nurtuje mnie, co takiego było proponowanego Siergiejowi xD.


"-Jak chcesz. - odpowiedział jego przyjaciel, i schował piersiówkę do wewnętrznej kieszeni munduru. "


Chciał mu dać łyczka;)
Mi sie takie wejście w akcje podoba.

[Jachu]

Re: Stalker : Mroczne Czasy

przez Jachu w 25 Lut 2013, 00:26

Widzę, że SkullDagger zrozumiałeś o co mi chodziło Miło, że spodobało się Tobie takie rozpoczęcie.

Niemniej po zestawieniu argumentów za i przeciw, zdecydowałem, że na jakiś czas zrezygnuje z pisania. Prawdopodobnie wrócę do tego za jakiś czas (krótszy lub dłuższy), ale na razie - odpuszczam sobie.

[Ric]

Re: Stalker : Mroczne Czasy

przez Ric w 26 Lut 2013, 00:18

"-Jak chcesz. - odpowiedział jego przyjaciel, i schował piersiówkę do wewnętrznej kieszeni munduru. "

A jestem ślepy xD. Wybacz xD.

Niemniej po zestawieniu argumentów za i przeciw, zdecydowałem, że na jakiś czas zrezygnuje z pisania

Wiesz, jak uważasz. Jak na razie moja opinia jest tu jedyną w zasadzie xD.

[Jachu]

Re: Stalker : Mroczne Czasy

przez Jachu w 26 Lut 2013, 01:01

Nie w tym rzecz. Na razie nie mam po prostu zbytnio czasu, aby pisać. Poza tym - muszę przemyśleć twoje uwagi. Prawdopodobnie za jakiś tydzień/dwa tygodnie napiszę coś znowu (mam nadzieje, że będzie lepiej ), ale zastanawiam się, czy napisać kontynuację tej opowieści, czy napisać coś całkiem nowego. Bardziej skłaniam się jednak do kontynuacji.