"Samotność w Zonie" by Gizbarus

[echelon]

Re: "Samotność w Zonie" by Gizbarus

przez echelon w 20 Kwi 2012, 15:17

Za to mnie nie przeszkadza taka sucha relacja. Przybiera to formę pamiętnika starego wygi, który widział niejedno i nie jest jakimś pięknoduchem, wrażliwą duszą. Pamiętnik napisany przez taką osobę tłumaczyłby brak barwnych 2 stronicowych opisów każdego napotkanego krzaczka nad rzeczką. Taki stan rzeczy tłumaczyłby też to, że nie ma soczystych opisów pełnych gaci ze strachu. Stary wyga jeśli bywa w Zonie od iluś tam lat to niejedno widział i przeżył. Mógłby być jakiś opis jego skrzywionej psychiki, irracjonalnych napadów lęków itp., bo do końca normalny to taki gość na pewno by nie był, ale przecież nie zesra się z powodu byle mendy na moście (zwłaszcza w takich sytuacjach kiedy strach może przyjść wtedy, kiedy opadnie adrenalina). Ale to może później, na razie przecież jeszcze nic takiego się nie stało.
Wolałbym tylko żeby to było gotowe, kompletne opowiadanie, a nie wymyślane na bieżąco część po części, bo wtedy jakość opowiadania spada, a fabuła jest płytsza i ma więcej błędów.

[marcel]

Re: "Samotność w Zonie" by Gizbarus

przez marcel w 20 Kwi 2012, 20:27

Jedziemy.

zapowiada się piękny dzień, na ile dzień może być piękny w takim miejscu.

Raczej: o ile. Obecność "na ile" byłaby uzasadniona na przykład gdybyś stopniował piękno dnia, albo po prostu dodał "...piękny dzień, na tyle, na ile dzień może być piękny..."

Opuszczam drabinę ze strychu, schodzę w dół wywołując trzeszczenie próchniejącego drewna przy każdym kroku i staję na drewnianej podłodze, wzniecając drobinki kurzu. Otwieram skobelek na spróchniałych drzwiach - totalnie bezcelowe zabezpieczenie - i wychodzę na zewnątrz. W moje nozdrza z całą swą mocą uderza zapach Zony - specyficzny, słodko-słony smród stęchlizny i rozkładających się ciał wymieszany z aromatem napromieniowanych traw i pączkujących drzew.

Znakomity fragment! Nie tak wygląda Zona w moich wyobrażeniach, ale jestem gotów bez wahania zaakceptować twoją wizję. Brawo.

Staję jak wryty na moment, w głowie obliczając odległości do paru innych kryjówek.

Szyk trochę kulawy w pierwszym zdaniu składowym - "Na moment staję jak wryty..."

Jadąc dalej - podoba mi się przejście z części pierwszej do drugiej. Kończy się dramatycznie, mówiąc kolokwialnie - Strefa napier*ala blowoutem, tymczasem początek części drugiej to spokojna, rzeczowa informacja: Kiedyś-tam zrobiłem coś-tam. Błyskawiczne uspokojenie ma uzasadnienie w akcji, bohater odleciał, a teraz wraca do świadomości i chwyta się każdego najdrobniejszego szczegółu, by przywrócić umysłowi pełną sprawność.

Zastanawiam się chwilę, kto nie bałby się zaatakować innego stalkera na sekundy przed jej uderzeniem – w pobliżu nie było żadnej innej kryjówki, poza jaskinią, w której kryłem się sam, więc ktoś w ten sposób naraziłby się tylko na bolesną i bezsensowną śmierć.

Wiesz, moim zdaniem powinieneś w tym miejscu dopisać jeszcze ze dwa zdanka podrzędne, co najmniej szesnaście słów. Jak już ktoś ci pisał, przeginasz czasem ze złożonością zdań.

Następnie, bardzo dobrym pomysłem była ta dynamizacja, uzyskana przez tworzenie jedno-dwuwyrazowych akapitów. Sprawia wrażenie, że mamy faktycznie do czynienia z chłodnym profesjonalistą, który na zimno ocenia, co się wokół niego dzieje.

Chwilę potem słyszę słowa wypowiadane zza maski, także lekko zniekształcone w swoim brzmieniu

"Także" jest synonimem słowa "również", w tym przypadku lepiej sprawdziłoby się więc... "więc".

Wyciągam z plecaka flaszkę, odkręcam ją i ściągając mu z twarzy maskę zaczynam wylewać na jego twarz, żeby odwrócić jego uwagę od bólu i skupić na mnie.

Ciekawa metoda. Jak kumplowi kiedyś w bramie pełna Finlandia wypadła spod kurtały, to się biedaczek popłakał, no, ale gdzie Polsza a gdzie Zona.

widzę, jak jej głowa odskakuje po otrzymaniu kuli 7.62 mm…

Kulawo. Myślę, że wiem co miałeś na myśli: "ochroniarz przyjął na siebie trzy kule, zasłaniając prezydenta", aczkolwiek pocisków raczej się nie otrzymuje.

zanim jej ciało dotyka ziemi, uskakuje w bok,

A co uskakuje? Ciało dziewczyny? Pilnuj alta!

oddaje dwa strzały, jeden po drugim.

jw.

Ból?

No tak. Zaciskam ze złości pięści z całej siły... Rozluźniam je, zatrzymuję się na chwilę i unoszę dłonie do oczu – przelały tyle krwi, a teraz wespół z umysłem zbiera im się na heroiczne czyny i ratowanie martwych dziewic od nieistniejących smoków... Szkoda, że nie słuchają mnie samego.

Ten fragment również szalenie mi się podoba. Jest, rzekłbym, widowiskowy, choć nic w nim się nie dzieje, to jednak stanowi esencję twojej kreacji bohatera.

Bohatera, który niespecjalnie przypadł mi do gustu. Powód jest bardzo prosty - kompletnie nie trafia do mnie idea everymana. Bohater powinien mieć swoją osobowość, konkretne, zdecydowane cechy, ale to tylko moje zdanie, a o gustach się nie dyskutuje.

ciekaw jestem, na ile on sam kłamie swoich ludzi

Kłamiesz mnie, a fe, nie ładnie! As far as I know, poprawną formą jest "okłamywać kogoś", a nie "kogoś kłamać".

Rozglądam się wokoło w poszukiwaniu anomalii... W tej części bagien były same 'trampoliny', z tego co dobrze pamiętam... Dokładnie tak – pół metra na prawo ode mnie zauważam specyficzny bąbel z krążącymi wokoło kawałkami liści i ściółki

To nie jest jakieś rażące powtórzenie, aczkolwiek wyraźnie lubisz to słowo, w całym twoim tekście powtarza się pięć razy. Wystarczyłoby wywalić jedno "o" i powstałoby wcale nie gorsze "wkoło".

Mutant, czy nie – nie powinien cierpieć agonii.

Agonii się nie cierpi. "Nie powinien cierpieć w agonii".

Eto wsio. I w ogóle, i w szczególe - jest dobrze. Niektóre z powyższych uwag to prawie że czepialstwo, co też dobrze świadczy o twoim tekście. Śmiało wrzucaj kolejne części, jeśli tylko najdzie cię ochota i coś stworzysz.

[Gizbarus]

Za ten post Gizbarus otrzymał następujące punkty reputacji:

marcel.

[marcel]

Re: "Samotność w Zonie" by Gizbarus

przez marcel w 20 Kwi 2012, 23:32

Zanim wypowiada zdanie do końca, słyszę huk wystrzału z SWD i widzę, jak jej głowa odskakuje po trafieniu kulą 7.62mm… (trafieniu pociskiem kaliber 7.62mm?) Do głowy wpada mi szalona myśl „oto zaginiony karabin!”[...]

Co ty na to? Propozycja raczej banalna i mało odkrywcza, ale jednak.

Akcja z wódką wcale nie cudaczna, tego nie napisałem. Z łatwością mogę wyobrazić sobie taką scenę w jakimś nowym dziele Pasikowskiego.

Służę uprzejmie. Nie obejdzie się bez toastu - zdrowie twoje i twojego bohatera.

[Gizbarus]

Re: "Samotność w Zonie" by Gizbarus

przez Gizbarus w 21 Kwi 2012, 20:15

Kolejna, czwarta już część jest w pierwszym linku. Kto chętny, niech czyta i da znać o błędach, wrażeniach i tak dalej... Miłego czytania, mam nadzieję, że przypadnie wam do gustu

[echelon]

Re: "Samotność w Zonie" by Gizbarus

przez echelon w 21 Kwi 2012, 21:05

Patrzę na barmana unosząc lekko prawą brew – niemy odpowiednik pytania „ile i czemu tak drogo?”

Chciałeś chyba napisaś "ile i czemu tak tanio?" .

nawet nie czuć specyficznego, lekko metalicznego posmaku napromieniowanego pożywienia

Gdyby w Zonie każde mięso było napromieniowane i ktoś by je jadał regularnie, to raczej żaden antyrad by mu mnie pomógł. W opowiadaniu "W cieniu" (moim zdaniem najlepsze jakie kiedykolwiek pojawiło się na tym forum) zanim zaczęto coś kroić na ruszt to sprawdzano czy nie jest napromieniowane i zjadano to, co nie jest. Takie rozwiązanie byłoby chyba bliższe rzeczywistości.

To ten typ człowieka, który może sobie pozwolić na noszenie zwyczajnego skórzanego płaszcza z maską przeciwgazową przy pasie i używanie normalnej dwururki – zawsze będzie tak samo skuteczny, choćby biegał na gatkach z leszczynowym badylkiem.

Czy to opowiadanie ma być jakimś pastiszem tanich czytadeł o supermanach? Unikaj takiej napinki. W płaszczu i z obciętą dwururką przy boku można się wybrać na spacer po spokojnej okolicy albo w krzaki za potrzebą. Ja powyższe zdanie zrozumiałem tak, że ten facet z takim ekwipunkiem dałby sobie radę nawet z wybiciem całej bazy Wolności.
Jasne, że przez cały dzień i w każdym miejscu nie da się chodzić z maską na gębie i w egzoszkielecie, ale na poważniejsze wyprawy wgłąb wybierze się lepiej przygotowany (no chyba, że gołodupiec to pójdzie z tym co ma na grzbiecie), a ty dajesz do zrozumienia, że on by poszedł z obrzynem z wyboru, a nie z konieczności, bo taki z niego hardkorowy koksu.

[Gizbarus]

Re: "Samotność w Zonie" by Gizbarus

przez Gizbarus w 22 Kwi 2012, 07:56

Czy to opowiadanie ma być jakimś pastiszem tanich czytadeł o supermanach? Unikaj takiej napinki. W płaszczu i z obciętą dwururką przy boku można się wybrać na spacer po spokojnej okolicy albo w krzaki za potrzebą. Ja powyższe zdanie zrozumiałem tak, że ten facet z takim ekwipunkiem dałby sobie radę nawet z wybiciem całej bazy Wolności.

Nie zrozumiałeś sensu wypowiedzi Tu chodziło po prostu o obrazowe ukazanie doświadczenia owego mężczyzny. Dla porównania - oglądałeś "Krucjatę Bourne'a"? Pamiętasz scenę, kiedy Jason podziurawił wyszkolonego zabójcę, do tego uzbrojonego po zęby zwyczajną dwururką? Chodzi mi o coś takiego - człowiek odpowiednio wyszkolony będzie lepszym snajperem używając starego K98, niż dziś żołnierz z przeładowanym elektroniką Hecate II Dodatkowo - pisałem tylko o jego zdolności bojowej - jeśli idzie o zmagania z anomaliami, wiadomo, że to byłoby niewystarczające.

Co do "czemu tak drogo" - racja, potem poprawię

Co do żarcia i napromieniowania - wiesz, tak formalnie to wszystko jest napromieniowane co pochodzi z Zony... Stąd ten komentarz "W cieniu" mogło być najlepsze, ja tylko piszę to po to, żeby lekko i przyjemnie się czytało

Anyways, dzięki za uwagi, jak zawsze wszystkie zapamiętuję i czasem nawet się do nich stosuję

[Gizbarus]

Za ten post Roen otrzymał następujące punkty reputacji:

Gizbarus.

[Gizbarus]

Re: "Samotność w Zonie" by Gizbarus

przez Gizbarus w 03 Maj 2012, 22:52

Co do błędów - znakomicie wymienione i podkreślone, większość z nich poprawiłem W końcu wypadało się za to zabrać...

Odnośnie paru spraw:

W tym miejscu chciałbym zaznaczyć, że nasz bohater ma już przy sobie całkiem sporo sprzętu: karabin SWD, strzelbe, 3 pistolety (jeżeli dobrze liczyłem), masę mniej istotnych rzeczy, którą zebrał z ciał poległych

Łączne obciążenie mojego bohatera wynosi w tym momencie około 20 kg - to nie jest specjalnie dużo Może nie uwypukliłem tego zbytnio w tekście, ale nie jest on osobą obładowaną ekwipunkiem. Jeśli miałbym wypisać wszystko liczbowo: TOZ-34 ('pionówka') i około 20 loftek, Beretta M92 i dwa zapasowe magazynki, zdobyczny SWD z dwoma pustymi magazynkami i paroma nabojami łącznie, M1911 z czterema magazynkami, Makarov z dwoma magazynkami, zestaw medyczny, kilka bandaży, racje żywnościowe, nóż. Oczywiście też parę pierdół, "węże w kieszeni" i inne paskudztwa, jednak to wszystko powinno mieścić się w ramach tych 20 kilogramów

Z jednej strony mamy starego wygę, który swą emocjonalność utracił lata temu, a z drugiej faceta, który nagle zainteresował się jakimś romantycznym dramatem

Tu nie chodzi o romantyczny wątek - po prostu tak to wygląda w opowiadaniu. Sam bohater stwierdził, że zawsze ciekawiły go tajemnice, dlatego też wziął się za tą sprawę. Jako stary wyga na pewno mógł - jak się to mówi - "poczuć pismo nosem" A nawet gdyby cała ta sytuacja nie miała dać wymiernych korzyści - chodzi o samą przyjemność dowiedzenia się czegoś nowego, czy odkrycia czegoś niejasnego

W każdym razie, dzięki za uwagi i ocenę - kolejna część może wyjdzie niedługo. Jestem na etapie połowy tekstu

[Roen]

Re: "Samotność w Zonie" by Gizbarus

przez Roen w 04 Maj 2012, 13:01

Łączne obciążenie mojego bohatera wynosi w tym momencie około 20 kg - to nie jest specjalnie dużo Może nie uwypukliłem tego zbytnio w tekście, ale nie jest on osobą obładowaną ekwipunkiem. Jeśli miałbym wypisać wszystko liczbowo: TOZ-34 ('pionówka') i około 20 loftek, Beretta M92 i dwa zapasowe magazynki, zdobyczny SWD z dwoma pustymi magazynkami i paroma nabojami łącznie, M1911 z czterema magazynkami, Makarov z dwoma magazynkami, zestaw medyczny, kilka bandaży, racje żywnościowe, nóż. Oczywiście też parę pierdół, "węże w kieszeni" i inne paskudztwa, jednak to wszystko powinno mieścić się w ramach tych 20 kilogramów

Dziękuję, za objaśnienia, w takim wypadku mogę spać spokojnie, bez obaw, że twój bohater padnie ze zmęczenia, gdy będzie go goniła sfora psów lub inne pijawki .

Tu nie chodzi o romantyczny wątek - po prostu tak to wygląda w opowiadaniu. Sam bohater stwierdził, że zawsze ciekawiły go tajemnice, dlatego też wziął się za tą sprawę. Jako stary wyga na pewno mógł - jak się to mówi - "poczuć pismo nosem" A nawet gdyby cała ta sytuacja nie miała dać wymiernych korzyści - chodzi o samą przyjemność dowiedzenia się czegoś nowego, czy odkrycia czegoś niejasnego

Z tekstu wynika jednak, że bohater podświadomie między innymi z tego powodu jest całą sprawą zainteresowany. Po drugie, cytując fragment opowiadania:

No tak. Zaciskam ze złości pięści z całej siły... Rozluźniam je, zatrzymuję się na chwilę i unoszę dłonie do oczu – przelały tyle krwi, a teraz wespół z umysłem zbiera im się na heroiczne czyny i ratowanie martwych dziewic od nieistniejących smoków...

Ponadto, nie twierdzę, że fragment jest obiektywnie zły, po prostu dla mnie nie pasuje on trochę do klimatu Zony, ale możesz to spokojnie zwalić na mój snobizm, ewentualnie nadmierne czepialstwo (za które, nawiasem mówiąc, z góry przepraszam).

W każdym razie, dzięki za uwagi i ocenę - kolejna część może wyjdzie niedługo. Jestem na etapie połowy tekstu

Czekam z nieskrywaną niecierpliwością, mając jednocześnie nadzieję, że będzie co najmniej równie udana jak i poprzednie.

Pozdrawiam,
Roen

PS Poprawiłem ocenę w poprzednim poście...

[Wania Okularnik]

Re: "Samotność w Zonie" by Gizbarus

przez Wania Okularnik w 04 Maj 2012, 14:42

Bardzo fajnie, ale trochę suche dialogi i dosyć mało napięcia podczas emisji ale i tak bardzo fajnie i przyjemnie się czyta! Stawiam Ci ,,kozaczka"

[Wayathin]

Re: "Samotność w Zonie" by Gizbarus

przez Wayathin w 04 Maj 2012, 18:17

Łaaa...a mnie się podoba. Niewiele czytam opowiadań. Ale to jest świetne! Wciągające. Ale dialogi takie nieco...sztywne. Czekam na więcej... : )