"Gdy smok się budzi"
Moderator: Realkriss
7 posty(ów)
• Strona 1 z 1
"Gdy smok się budzi"
przez k4r00 w 30 Sty 2011, 17:30
"Gdy smok się budzi"
Autor: Karol Sikora
Jest to moje drugie opowiadanie, tym razem w zupełnie innych klimatach
Opowieść ta będzie mówić o mistycznej krainie Antalooru i wojen prowadzących do wyzwolenia krainy spod władzy zła.
Miłego czytania
Prolog
Pierwsze płatki śniegu leniwie opadały w dół pokrywając mury fortu Nimrais, w tym czasie niebo pokrywało się czarnymi chmurami. Znak zbliżających się mroźniejszych dni, dni, w których z lasów wychodzi zło... Wilki, ghule śnieżne lgnące zimą do ludzkich siedzib, wilkołaki, dla których wioski i podgrodzia nie stanowią problemu... A także cienie, wysysające swym dotykiem siły życiowe. Ciekawe też, gdzie się podziały smoki...
Te i inne dziwne myśli, przelatywały przez głowę Targona, który drzemał skulony na poobijanej, drewnianej skrzynce. Miał na sobie ocieplaną skórznię, jakże przydatną w tych mroźnych stronach Harlondu, rękawice nabijane ćwiekami i podkute buty gwardzisty. Przy pasie w pochwie miał zwykły jednoręczny miecz strażnika. Była to lekka i wyważnona broń. Obok wsparte o mur, stało jego przeciwieństwo - ciężka kusza. Targonowie zdawało się, że słyszy jakiś dziwny, wciąż narastający dźwięk. Niczym niezmąconą ciszę, zakłócił po chwili tętent końskich kopyt.
- Targonie wstawaj! - Usłyszał głośny szept swego przybranego ojca Keldrona - Około trzydziestu jeźdźców. Nie widzę chorągwi... Przygotujcie się! - Targo i reszta zerwali się na równe nogi. Każdy zaczął napinać swoją kuszę.
- Czekać! Nie strzelać! - To chyba poselstwo ze Śnieżnej Skały. - Wszyscy zaczęli się rozluźniać.
- Późną porę sobie wybrali -mruknął pod nosem Targon siadając na powrót na starej skrzynce.
- Tak, tak. Zbliżają się -relacjonował Keldron - Biały Łabądź na chorągwii. Dobra! Mitaj! Targon! Lećcie po kapitana. - Zakomenderował podniesnionym głosem, a po chwilki ruszył na szczyt muru okalającego wielkie wrota fortu. Targon zmuszony przerwać drzemkę , szturchnął kompana łokciem, na co ten zareagował grymasem złości. On również próbował umilić sobie służbę drzemką. Chwilę potem obaj biegli już schodami w dół, uważając przy każdym kroku, by nie poślizgnąć się. Kilku ludzi w taki właśnie sposób zakończyło swój żywot...
Tymczasem Keldron nakazał już otwarcie ogromnej bramy. Po chwili stał już na dole, ściskając się ze swym przyjacielem ze Śnieżnej Skały i pomagając mu rozkulbaczyć rumaka.
- Dawnośmy się nie widzieli Georgu - zaczął uśmiechając się Keldron. - Wojna znów cię rzuciła w dalekie rubieże?
- Ano wojna - odparł rozmówca. - Tym razem orkowie ze Studni Sowy, nękali nasze tereny przygraniczne.
- Studnia Sowy w rękach orków? Dziwne... Nigdy nie ubiegali się o tamte tereny.
- Wiesz co przyjacielu? -Georg spojrzał na pobliską tawernę o nazwie "Gwiazda Antalooru".
- Może wejdziemy do tego tutaj przybytku i uraczymy się kroplą miodu?
- Jak zwykle mówisz z sensem - rozpromienił się stary sierżant. - Wejdźmy czym prędzej, bo mi także łapska zamarzają.
Kapitan Raneg, dowódca fortu Nimrais, poprowadził poselstwo do zamku położonego sześćdziesiąt stóp od bramy wjazdowej. Bramę wkrótce zamknięto, a ożywienie spowodowane późną wizytą gości z zachodu, powoli mijało. Jednak w puszczy Valus, nekromanci szykowali się do uderzenia. Cienie były im posłuszne, gdyż czarni magowie obiecali im cząstkę mocy z kryształu Vaedreyn, leżącego tymczasem na stole, między posłami a kapitanem...
W tawernie jak zwykle o tej porze było mnóstwo ludzi. Kupcy, igrcy prezentujący kuglarskie sztuczki i rechotający na cały głoś pijacy. W rogu prało się dwóch przysadzistych i szerokich jak piece krasnoludów. Gorący miód i pieniste piwo lały się strumieniami. Kelnerki prezentując swoje wdzięki, z gracją roznosiły trunek. Tłusty karczmarz Pangor, wraz ze swoją tłustą żoną Gellą, stawiali nowe kufle napełnione złocistym płynem, na drewnianej poobijanej ladzie. Po chwili łypali wzrokiem na nowo przybyłych i znów wracali do pracy. Keldron podszedł do grubego gospodarza, szepnął mu coś na ucho, po czym skinął głową na swojego przyjaciela. Ruszyli skrzypiącymi schodami na górę, prowadzeni przez sapiącego z każdym krokiem głośniej Pangora. Otworzył przed nimi drzwi, stanął z boku i otarł pot z czoła. Rycerze wkroczyli do izby. Kwatera Keldrona wyposażona była w dwa łoża, dwa małe stoliki, jeden duży stolik noszący ślady noża, biurko, na którym stała lampa jako tako rozświetlająca pomieszczenie, oraz w jedno małe okienko, wychodzące na plac przed karczmą.
- P-pewnie mości panowie z-zgłodnieli p-p-prawda? - zaczął jąkać się karczmarz. Niezbyt lubił starego Keldrona...
- Owszem zgłodnieliśmy - odrzekł Georg. - Może przyniesie waszmość jakieś jadło i napitek?
- Przyślę k-którąś z moich dziewczynek - mrugnął do nich wymownie.
Spojrzeli na karczmarza karcąco.
- Pangor - zaczął Keldron - zapłaciłem ci za kwaterę, wiec teraz oczekuję, że ty sam przyniesiesz nam coś do żarcia i opuścisz ten pokój niezwłocznie. Chcemy w spokoju porozmawiać.
Pangor pobladł, zacisnął wargi w złości i odpowiedział tylko - T-t-tak szanowni panowie. J-już mnie nie ma!
Po chwili usłyszeli jak karczmarz zbiega po schodach, tupiąc przy tym jak przestraszony ogr. Starzy przyjaciele odłożyli pasy i rękawice, po czym usiedli w milczeniu.
Przerwał je Georg.
- Gdzie ten zuch Tangor? - zapytał Keldrona rycerz, marszcząć przy tym przyprószone siwizną brwi.
- Zuch? Toć to leń i obibok straszny! Dziołchy ma jeno we łbie! - Rozzłościł się Keldron.
Była to złość udawana, bo tak naprawdę bardzo kochał swojego przybranego syna. Będąc wdowcem, Keldron starał się zastąpić mu rodziców najlepiej jak potrafił. Ostatnio po prostu nie dawał rady...
- Może puściłbyś go ze mną na wyprawę do Karwenn?- Zapytał Georg. - W końcu ma już dwadzieścia wiosenek, jeśli dobrze liczę.
- Sam już nie wiem. Może by mu się to przydało...
Rozległo się pukanie do drzwi. Wszedł Tangor i Mitaj, a za nimi snuł się jak cień opasły gospodarz. Postawiwszy na stole wielki garniec miodu, kubki, chleb i parę pęt kiełbas, wyszedł kłaniając im się w pas. Odgłosy muzyki i ogólny gwar nieco już przycichły. Fort na Zboczu Góry kładł sie do snu.
Georg i Targon uścisnęli się serdecznie, po czym zaczęli rozgrzewać gardziele i napełniać brzuchy. Potem poczęli opowiadać swe stare przygody i historie.
- Jak tam żyjecie, mości Georgu? - zagadnął rycerza Targon, po czym spojrzał na jego pooraną bruzdami zmarszczek i bliznami twarz i siwiejące włosy. - Widzę, że wojna już wam nie służy. Opoczęlibyście, osiedlili się gdzieś.
Zerkając z ukosa na dno kubka, jakby w nadziei, że znajdzie tam jeszcze kroplę miodu, Georg odparł. - Jak na swój wiek, gadasz mądrze Targonie. Prawdę mówiąc chcę zorganizować ostatnią już wyprawę, a potem osiąść gdzieś w spokoju.
Rozległo się ciche pukanie.
Wszedł karczmarz. Ukłonił się służalczo, po czym zaczął mówić - Mości k-kapitan garnizonu, pilnie wzywa p-p-panów rycerzy. - ukłonił się ponownie i wyszedł.
- Chyba wiem, czego może chcieć wasz kapitan. - podjął Georg.
- No mówcie bo robota czeka - mruknął Keldron, zły, że przerwano mu odpoczynek z przyjaciółmi.
- W drodze do Nimrais atakowały nas wilki. Ze dwa razy dokładnie mówiąc. Nie sądzę by to było normalne zachowanie. Chyba, że chciały nas sprawdzić...
Targon już wiedział o co chodzi. Słyszał pogłoski.
- Georgu mówicie również o nekromantach?
- Skąd... A zresztą nieważne. Gdy przejeżdżaliśmy obok tej waszej rzeki... Jak jej tam?
- Brina - wtrącił Mitaj.
- No więc, gdy ją mijaliśmy, widzieliśmy cienie gromadzące się po drugiej stronie rzeki. Nigdy dotąd nie widziałem ich z tak bliska...
Żaden z nich nie zaatakował, tylko wpatrywały się w nas tymi swoimi czerwonymi ślepiami...
- Brina jest w odległości czterech mil Georgu - zaczął Keldron - Wszędzie są posterunki, a stwory na pewno nie odważą się zaatakować.
- Chyba, że ktoś ich poprowadzi... - zakończył ponuro rycerz.
Jakby na zawołanie, powietrze przeszył świdrujący uszy wrzask kobiety, a chwilę potem ogromny huk i rumor spadających głazów, zagłuszyły wszystko inne. Fundamenty karczmy zatrzęsły się, w oknach pękły szyby.
Czterech wojaków wypadło na ulicę, dzierżąc w dłoniach miecze. Dodatkowo Mitaj i Targon mieli na plecach łuki. Ludzie biegali po ulicach jak szaleni wrzeszcząc tylko jedno słowo: Nekromanci...
Wszyscy czterej zaczęli biec w stronę bramy, omijając ludzi uciekających w stronę ukrytego wyjścia z fortecy. Wkrótce dotarli do schodów prowadzących na mur.
Na flankach stali gwardziści, co chwila posyłając śmiercionośne pociski w stronę płonącego podgrodzia. Wszędzie biegały gobliny i cienie dobijając rannych. Nagle Targon dostrzegł nową grupkę goblinoidów, zbliżającą się od strony zniszczonych wrót podgrodzia. W środku grupki zabłysło jakieś jasne światło. Nie mając czasu na podziwianie zjawiska, Targon ruszył w stronę baszty, na której stał kapitan Raneg. Zanim jeszcze postawił stopę na schodach do baszty, potężny głaz, ciśnięty przez trolla zmiótł połowę wieży, zabijająć paru żołnierzy, w tym kapitana... Targon uniknął śmierci dzięki swemu przyjacielowi Mitajowi, który pociągnął go za kołnierz w chwili gdy głaz leciał w stronę baszty.
-Targon! Mitaj! Żyjecie?! - wrzeszczał Keldron pomagając im wstać.
- Żyjemy. Dalej, pędźmy do bramy!
- Za późno chłopcze! To nekromanci!
- Co?! Ale w naszym forcie nie ma ani jednego maga!
- W tym problem. Gobliny już ustawiają taran. Musicie pędzić i zabrać ludzi sprzed zamku! - Keldron próbował przekrzyczeć hałas, jaki czynił taran uderzający o bramę.
- Dobrze wuju. Ale zrozum, że ja chcę zostać. Pomóc walczyć!
- Jeszcze znajdziesz niejedną okazję do walki. Zrozum, musicie chronić tych ludzi! Poseł Kasius ma kryształ Vaedreyn. Musicie go ochraniać za wszelką cenę.
- Ale posła czy kryształ? - dodał Targon ze śmiechem.
- Pamiętajcie, że ścieżka prowadzi przez górę Erondel, a stamtąd na południowy trakt. Szukajcie schronienia w Khandzie. Ochraniajcie kobiety i dzieci! Weź dziesięciu ludzi. Nam zostanie setka. Ku*wa to i tak za mało - zaklął pod nosem. - Aha weź ten list z pieczęcią Królestwa Harlondu. Przekażesz go Nurasowi, namiestnikowi Khandu. - Huk bitwy narastał, pierwsze fale cieni podejmowały walkę z ludźmi na murach. - Dobrze ruszajcie gwardziści! - zakrzyknął, po czym uścisnął przybranego syna, którego ukochał jak własne dziecko.
Targon i Mitaj pośpiesznie, zaczęli wydawać rozkazy. Większość ludzi stała już przy zamkniętej drodze ucieczki. Wszyscy patrzyli jak obrońcy desperacko próbują powstrzymać kolejne fale cieni. Po chwili ogromne wrota pozostały już tylko wspomnieniem, gdy potężny głaz uderzył w żelazne okucia, niszcząc drzwi i taranując ludzi po drugiej stronie. Nagle w miejscu zniszczonej bramy, pojawił się nekromanta. Czarny mag szedł powolnym krokiem, trzymając rozłożone szeroko ręce. Nagle z rozcapierzonych palców wystrzelił piorun, paląc ludzi stających mu na drodze. Jego twarz była niesamowicie blada, a oczy wydawały się pozbawione źrenic.
Pstryk! I kolejna latorośl nektomanty wystrzeliła z jego dłoni, zabijając kolejnego człowieka. Gonta - jeden ze strażników, otworzył tajemne przejście niewidoczne z głównej ulicy. Po chwili ostatni mieszkaniec Nimrais zniknął w mrocznym tunelu.
- Targonie musimy uciekać! - dobiegł go głos Mitaja. On również spoglądał z ukrycia na ostatnią grupę żołnierzy, próbującą odwrócić uwagę nieprzyjaciela. Wszyscy desperacko bronili się przed przeważającymi siłami nekromantów.
- Już im nie możemy pomóc - ciągnął go przyjaciel - Mozemy za to pomóc tamtym ludziom - wskazał na wejście do tunelu - Spełnij wolę swego wuja. Chodźmy.
Cienie zbliżały się i było pewne, iż prędzej czy później odkryją ich kryjówkę.
Targon ostatni raz spojrzał na zamek, na swój dom, na leżących na ulicach martwych ludzi, przyjaciół...
Po chwili obaj zniknęli w mroku tunelu.
Nimrais - ostatni bastion wojsk północy, padł pod naporem sił zła...
Pięknie proszę o wszelkie komentarze i oceny
Pozdrawiam
Autor: Karol Sikora
Jest to moje drugie opowiadanie, tym razem w zupełnie innych klimatach
Opowieść ta będzie mówić o mistycznej krainie Antalooru i wojen prowadzących do wyzwolenia krainy spod władzy zła.Miłego czytania
Prolog
Pierwsze płatki śniegu leniwie opadały w dół pokrywając mury fortu Nimrais, w tym czasie niebo pokrywało się czarnymi chmurami. Znak zbliżających się mroźniejszych dni, dni, w których z lasów wychodzi zło... Wilki, ghule śnieżne lgnące zimą do ludzkich siedzib, wilkołaki, dla których wioski i podgrodzia nie stanowią problemu... A także cienie, wysysające swym dotykiem siły życiowe. Ciekawe też, gdzie się podziały smoki...
Te i inne dziwne myśli, przelatywały przez głowę Targona, który drzemał skulony na poobijanej, drewnianej skrzynce. Miał na sobie ocieplaną skórznię, jakże przydatną w tych mroźnych stronach Harlondu, rękawice nabijane ćwiekami i podkute buty gwardzisty. Przy pasie w pochwie miał zwykły jednoręczny miecz strażnika. Była to lekka i wyważnona broń. Obok wsparte o mur, stało jego przeciwieństwo - ciężka kusza. Targonowie zdawało się, że słyszy jakiś dziwny, wciąż narastający dźwięk. Niczym niezmąconą ciszę, zakłócił po chwili tętent końskich kopyt.
- Targonie wstawaj! - Usłyszał głośny szept swego przybranego ojca Keldrona - Około trzydziestu jeźdźców. Nie widzę chorągwi... Przygotujcie się! - Targo i reszta zerwali się na równe nogi. Każdy zaczął napinać swoją kuszę.
- Czekać! Nie strzelać! - To chyba poselstwo ze Śnieżnej Skały. - Wszyscy zaczęli się rozluźniać.
- Późną porę sobie wybrali -mruknął pod nosem Targon siadając na powrót na starej skrzynce.
- Tak, tak. Zbliżają się -relacjonował Keldron - Biały Łabądź na chorągwii. Dobra! Mitaj! Targon! Lećcie po kapitana. - Zakomenderował podniesnionym głosem, a po chwilki ruszył na szczyt muru okalającego wielkie wrota fortu. Targon zmuszony przerwać drzemkę , szturchnął kompana łokciem, na co ten zareagował grymasem złości. On również próbował umilić sobie służbę drzemką. Chwilę potem obaj biegli już schodami w dół, uważając przy każdym kroku, by nie poślizgnąć się. Kilku ludzi w taki właśnie sposób zakończyło swój żywot...
Tymczasem Keldron nakazał już otwarcie ogromnej bramy. Po chwili stał już na dole, ściskając się ze swym przyjacielem ze Śnieżnej Skały i pomagając mu rozkulbaczyć rumaka.
- Dawnośmy się nie widzieli Georgu - zaczął uśmiechając się Keldron. - Wojna znów cię rzuciła w dalekie rubieże?
- Ano wojna - odparł rozmówca. - Tym razem orkowie ze Studni Sowy, nękali nasze tereny przygraniczne.
- Studnia Sowy w rękach orków? Dziwne... Nigdy nie ubiegali się o tamte tereny.
- Wiesz co przyjacielu? -Georg spojrzał na pobliską tawernę o nazwie "Gwiazda Antalooru".
- Może wejdziemy do tego tutaj przybytku i uraczymy się kroplą miodu?
- Jak zwykle mówisz z sensem - rozpromienił się stary sierżant. - Wejdźmy czym prędzej, bo mi także łapska zamarzają.
Kapitan Raneg, dowódca fortu Nimrais, poprowadził poselstwo do zamku położonego sześćdziesiąt stóp od bramy wjazdowej. Bramę wkrótce zamknięto, a ożywienie spowodowane późną wizytą gości z zachodu, powoli mijało. Jednak w puszczy Valus, nekromanci szykowali się do uderzenia. Cienie były im posłuszne, gdyż czarni magowie obiecali im cząstkę mocy z kryształu Vaedreyn, leżącego tymczasem na stole, między posłami a kapitanem...
W tawernie jak zwykle o tej porze było mnóstwo ludzi. Kupcy, igrcy prezentujący kuglarskie sztuczki i rechotający na cały głoś pijacy. W rogu prało się dwóch przysadzistych i szerokich jak piece krasnoludów. Gorący miód i pieniste piwo lały się strumieniami. Kelnerki prezentując swoje wdzięki, z gracją roznosiły trunek. Tłusty karczmarz Pangor, wraz ze swoją tłustą żoną Gellą, stawiali nowe kufle napełnione złocistym płynem, na drewnianej poobijanej ladzie. Po chwili łypali wzrokiem na nowo przybyłych i znów wracali do pracy. Keldron podszedł do grubego gospodarza, szepnął mu coś na ucho, po czym skinął głową na swojego przyjaciela. Ruszyli skrzypiącymi schodami na górę, prowadzeni przez sapiącego z każdym krokiem głośniej Pangora. Otworzył przed nimi drzwi, stanął z boku i otarł pot z czoła. Rycerze wkroczyli do izby. Kwatera Keldrona wyposażona była w dwa łoża, dwa małe stoliki, jeden duży stolik noszący ślady noża, biurko, na którym stała lampa jako tako rozświetlająca pomieszczenie, oraz w jedno małe okienko, wychodzące na plac przed karczmą.
- P-pewnie mości panowie z-zgłodnieli p-p-prawda? - zaczął jąkać się karczmarz. Niezbyt lubił starego Keldrona...
- Owszem zgłodnieliśmy - odrzekł Georg. - Może przyniesie waszmość jakieś jadło i napitek?
- Przyślę k-którąś z moich dziewczynek - mrugnął do nich wymownie.
Spojrzeli na karczmarza karcąco.
- Pangor - zaczął Keldron - zapłaciłem ci za kwaterę, wiec teraz oczekuję, że ty sam przyniesiesz nam coś do żarcia i opuścisz ten pokój niezwłocznie. Chcemy w spokoju porozmawiać.
Pangor pobladł, zacisnął wargi w złości i odpowiedział tylko - T-t-tak szanowni panowie. J-już mnie nie ma!
Po chwili usłyszeli jak karczmarz zbiega po schodach, tupiąc przy tym jak przestraszony ogr. Starzy przyjaciele odłożyli pasy i rękawice, po czym usiedli w milczeniu.
Przerwał je Georg.
- Gdzie ten zuch Tangor? - zapytał Keldrona rycerz, marszcząć przy tym przyprószone siwizną brwi.
- Zuch? Toć to leń i obibok straszny! Dziołchy ma jeno we łbie! - Rozzłościł się Keldron.
Była to złość udawana, bo tak naprawdę bardzo kochał swojego przybranego syna. Będąc wdowcem, Keldron starał się zastąpić mu rodziców najlepiej jak potrafił. Ostatnio po prostu nie dawał rady...
- Może puściłbyś go ze mną na wyprawę do Karwenn?- Zapytał Georg. - W końcu ma już dwadzieścia wiosenek, jeśli dobrze liczę.
- Sam już nie wiem. Może by mu się to przydało...
Rozległo się pukanie do drzwi. Wszedł Tangor i Mitaj, a za nimi snuł się jak cień opasły gospodarz. Postawiwszy na stole wielki garniec miodu, kubki, chleb i parę pęt kiełbas, wyszedł kłaniając im się w pas. Odgłosy muzyki i ogólny gwar nieco już przycichły. Fort na Zboczu Góry kładł sie do snu.
Georg i Targon uścisnęli się serdecznie, po czym zaczęli rozgrzewać gardziele i napełniać brzuchy. Potem poczęli opowiadać swe stare przygody i historie.
- Jak tam żyjecie, mości Georgu? - zagadnął rycerza Targon, po czym spojrzał na jego pooraną bruzdami zmarszczek i bliznami twarz i siwiejące włosy. - Widzę, że wojna już wam nie służy. Opoczęlibyście, osiedlili się gdzieś.
Zerkając z ukosa na dno kubka, jakby w nadziei, że znajdzie tam jeszcze kroplę miodu, Georg odparł. - Jak na swój wiek, gadasz mądrze Targonie. Prawdę mówiąc chcę zorganizować ostatnią już wyprawę, a potem osiąść gdzieś w spokoju.
Rozległo się ciche pukanie.
Wszedł karczmarz. Ukłonił się służalczo, po czym zaczął mówić - Mości k-kapitan garnizonu, pilnie wzywa p-p-panów rycerzy. - ukłonił się ponownie i wyszedł.
- Chyba wiem, czego może chcieć wasz kapitan. - podjął Georg.
- No mówcie bo robota czeka - mruknął Keldron, zły, że przerwano mu odpoczynek z przyjaciółmi.
- W drodze do Nimrais atakowały nas wilki. Ze dwa razy dokładnie mówiąc. Nie sądzę by to było normalne zachowanie. Chyba, że chciały nas sprawdzić...
Targon już wiedział o co chodzi. Słyszał pogłoski.
- Georgu mówicie również o nekromantach?
- Skąd... A zresztą nieważne. Gdy przejeżdżaliśmy obok tej waszej rzeki... Jak jej tam?
- Brina - wtrącił Mitaj.
- No więc, gdy ją mijaliśmy, widzieliśmy cienie gromadzące się po drugiej stronie rzeki. Nigdy dotąd nie widziałem ich z tak bliska...
Żaden z nich nie zaatakował, tylko wpatrywały się w nas tymi swoimi czerwonymi ślepiami...
- Brina jest w odległości czterech mil Georgu - zaczął Keldron - Wszędzie są posterunki, a stwory na pewno nie odważą się zaatakować.
- Chyba, że ktoś ich poprowadzi... - zakończył ponuro rycerz.
Jakby na zawołanie, powietrze przeszył świdrujący uszy wrzask kobiety, a chwilę potem ogromny huk i rumor spadających głazów, zagłuszyły wszystko inne. Fundamenty karczmy zatrzęsły się, w oknach pękły szyby.
Czterech wojaków wypadło na ulicę, dzierżąc w dłoniach miecze. Dodatkowo Mitaj i Targon mieli na plecach łuki. Ludzie biegali po ulicach jak szaleni wrzeszcząc tylko jedno słowo: Nekromanci...
Wszyscy czterej zaczęli biec w stronę bramy, omijając ludzi uciekających w stronę ukrytego wyjścia z fortecy. Wkrótce dotarli do schodów prowadzących na mur.
Na flankach stali gwardziści, co chwila posyłając śmiercionośne pociski w stronę płonącego podgrodzia. Wszędzie biegały gobliny i cienie dobijając rannych. Nagle Targon dostrzegł nową grupkę goblinoidów, zbliżającą się od strony zniszczonych wrót podgrodzia. W środku grupki zabłysło jakieś jasne światło. Nie mając czasu na podziwianie zjawiska, Targon ruszył w stronę baszty, na której stał kapitan Raneg. Zanim jeszcze postawił stopę na schodach do baszty, potężny głaz, ciśnięty przez trolla zmiótł połowę wieży, zabijająć paru żołnierzy, w tym kapitana... Targon uniknął śmierci dzięki swemu przyjacielowi Mitajowi, który pociągnął go za kołnierz w chwili gdy głaz leciał w stronę baszty.
-Targon! Mitaj! Żyjecie?! - wrzeszczał Keldron pomagając im wstać.
- Żyjemy. Dalej, pędźmy do bramy!
- Za późno chłopcze! To nekromanci!
- Co?! Ale w naszym forcie nie ma ani jednego maga!
- W tym problem. Gobliny już ustawiają taran. Musicie pędzić i zabrać ludzi sprzed zamku! - Keldron próbował przekrzyczeć hałas, jaki czynił taran uderzający o bramę.
- Dobrze wuju. Ale zrozum, że ja chcę zostać. Pomóc walczyć!
- Jeszcze znajdziesz niejedną okazję do walki. Zrozum, musicie chronić tych ludzi! Poseł Kasius ma kryształ Vaedreyn. Musicie go ochraniać za wszelką cenę.
- Ale posła czy kryształ? - dodał Targon ze śmiechem.
- Pamiętajcie, że ścieżka prowadzi przez górę Erondel, a stamtąd na południowy trakt. Szukajcie schronienia w Khandzie. Ochraniajcie kobiety i dzieci! Weź dziesięciu ludzi. Nam zostanie setka. Ku*wa to i tak za mało - zaklął pod nosem. - Aha weź ten list z pieczęcią Królestwa Harlondu. Przekażesz go Nurasowi, namiestnikowi Khandu. - Huk bitwy narastał, pierwsze fale cieni podejmowały walkę z ludźmi na murach. - Dobrze ruszajcie gwardziści! - zakrzyknął, po czym uścisnął przybranego syna, którego ukochał jak własne dziecko.
Targon i Mitaj pośpiesznie, zaczęli wydawać rozkazy. Większość ludzi stała już przy zamkniętej drodze ucieczki. Wszyscy patrzyli jak obrońcy desperacko próbują powstrzymać kolejne fale cieni. Po chwili ogromne wrota pozostały już tylko wspomnieniem, gdy potężny głaz uderzył w żelazne okucia, niszcząc drzwi i taranując ludzi po drugiej stronie. Nagle w miejscu zniszczonej bramy, pojawił się nekromanta. Czarny mag szedł powolnym krokiem, trzymając rozłożone szeroko ręce. Nagle z rozcapierzonych palców wystrzelił piorun, paląc ludzi stających mu na drodze. Jego twarz była niesamowicie blada, a oczy wydawały się pozbawione źrenic.
Pstryk! I kolejna latorośl nektomanty wystrzeliła z jego dłoni, zabijając kolejnego człowieka. Gonta - jeden ze strażników, otworzył tajemne przejście niewidoczne z głównej ulicy. Po chwili ostatni mieszkaniec Nimrais zniknął w mrocznym tunelu.
- Targonie musimy uciekać! - dobiegł go głos Mitaja. On również spoglądał z ukrycia na ostatnią grupę żołnierzy, próbującą odwrócić uwagę nieprzyjaciela. Wszyscy desperacko bronili się przed przeważającymi siłami nekromantów.
- Już im nie możemy pomóc - ciągnął go przyjaciel - Mozemy za to pomóc tamtym ludziom - wskazał na wejście do tunelu - Spełnij wolę swego wuja. Chodźmy.
Cienie zbliżały się i było pewne, iż prędzej czy później odkryją ich kryjówkę.
Targon ostatni raz spojrzał na zamek, na swój dom, na leżących na ulicach martwych ludzi, przyjaciół...
Po chwili obaj zniknęli w mroku tunelu.
Nimrais - ostatni bastion wojsk północy, padł pod naporem sił zła...
Pięknie proszę o wszelkie komentarze i oceny
Pozdrawiam
Ostatnio edytowany przez k4r00 31 Sty 2011, 13:02, edytowano w sumie 3 razy
Suck the tears of my dick, you ugly mud-fuckers!
-
k4r00 
- Posty: 740
- Dołączenie: 30 Wrz 2010, 00:07
- Ostatnio był: 02 Kwi 2015, 16:55
- Miejscowość: Miasto prywatne
- Frakcja: Najemnicy
- Ulubiona broń: VLA Special Assault Rifle
- Kozaki: 160
Re: "Gdy smok się budzi" by K4
przez MacAron w 30 Sty 2011, 17:49
Bardzo dobre opowiadanie 
Niecodzienne jak na to forum klimaty, przez co fabuła przyciąga i zaciekawia. Co jeszcze mam napisać? - że bohaterowie super i opisy znakomite? To oczywiste 
Dopatrzyłem się dosłownie kilku literówek i jednej rzeczy, którą był zmienił - mianowicie gdy Georg zwraca się do karczmarza "waszmość". Tak mówili do siebie jedynie szlachcice (w tym przypadku rycerze). Ale to tylko małe niedopatrzenie .
Dzięki za chwilową odskocznię od nauki Było warto 
Czekam na kolejną część, mości Pisarzu Łyknijże tutejszego miodu ode mnie co by Cię natchnąć mogło i przy pisaniu pomoc przyniosło 
(postawie jak będę mógł, bo mi błąd wyskakuje)
Niecodzienne jak na to forum klimaty, przez co fabuła przyciąga i zaciekawia. Co jeszcze mam napisać? - że bohaterowie super i opisy znakomite? To oczywiste Dopatrzyłem się dosłownie kilku literówek i jednej rzeczy, którą był zmienił - mianowicie gdy Georg zwraca się do karczmarza "waszmość". Tak mówili do siebie jedynie szlachcice (w tym przypadku rycerze). Ale to tylko małe niedopatrzenie
.Dzięki za chwilową odskocznię od nauki
Było warto Czekam na kolejną część, mości Pisarzu
Łyknijże tutejszego miodu ode mnie co by Cię natchnąć mogło i przy pisaniu pomoc przyniosło (postawie jak będę mógł, bo mi błąd wyskakuje)"Moskwiczanie wiedzą o podziemiach w metrze, którym niby codziennie jeżdżą, jakieś trzydzieści procent prawdy. Niepozorne drzwiczki (...) to wejście do bunkra obrony przeciwrakietowej, który zajmuje dodatkowe 10 tysięcy metrów pod ziemią." - Dmitry Glukhovsky 
-
MacAron 
- Posty: 91
- Dołączenie: 20 Lis 2010, 17:47
- Ostatnio był: 31 Paź 2014, 23:26
- Miejscowość: stacja "Biegowa"; Moskwa :)
- Frakcja: Wojsko
- Ulubiona broń: Akm 74/2U Special
- Kozaki: 22
Re: "Gdy smok się budzi" by K4
przez k4r00 w 30 Sty 2011, 17:55
Bardzo dziękuję za komentarz Postaram sie być godzien wszelkich komentarzy również w tym opowiadaniu. Postanowiłem zrobić odskocznię od innych opowiadań i zamieściłem je w zupełnie innych klimatach Ciut poprawiłem opisy, na które większość narzekała w przypadku "Prometeusza". No cóż obiecuję już wkrótce nowe rozdziały i jeszcze więcej czytania
Serdecznie dziękuję i pozdrawiam.
Postaram sie być godzien wszelkich komentarzy również w tym opowiadaniu. Postanowiłem zrobić odskocznię od innych opowiadań i zamieściłem je w zupełnie innych klimatach Ciut poprawiłem opisy, na które większość narzekała w przypadku "Prometeusza". No cóż obiecuję już wkrótce nowe rozdziały i jeszcze więcej czytania Serdecznie dziękuję i pozdrawiam.
Suck the tears of my dick, you ugly mud-fuckers!
-
k4r00 - Posty: 740
- Dołączenie: 30 Wrz 2010, 00:07
- Ostatnio był: 02 Kwi 2015, 16:55
- Miejscowość: Miasto prywatne
- Frakcja: Najemnicy
- Ulubiona broń: VLA Special Assault Rifle
- Kozaki: 160
Re: "Gdy smok się budzi" by K4
przez matekfpol w 30 Sty 2011, 22:39
Z cyklu: Czepliwa Menda kontratakuje!
Poza tym nic poważnego nie znalazłem. Najwyżej drobne potknięcia związane z szykiem wyrazów.
Bardzo lubię takie klimaty ( Władca Pierścieni to moja druga Biblia ) i całkiem nieźle Ci to Karolu wychodzi ( czyt. świetnie ). Pisz dalej bo jestem ciekaw jak się losy Targona potoczą. Jest także kilka rzeczy których nie do końca rozumiem, jak te Siły Ciemności ( mogę je tak nazywać? ) zgromadziły tak liczne oddziały ( prawdopodobnie liczne ) a w dodatku machiny oblężnicze oraz pochodnie niezauważone ( no takie pochodnie to raczej widać z daleka ), no i opisz proszę trochę dokładniej jak walczą cienie, bo skoro to cienie...
9.5/10 i pisz dalej. Zaciekawiłeś mnie
Biały Łabądź na horągwii
szykowali się do udeżenia
Poza tym nic poważnego nie znalazłem. Najwyżej drobne potknięcia związane z szykiem wyrazów.
Bardzo lubię takie klimaty ( Władca Pierścieni to moja druga Biblia ) i całkiem nieźle Ci to Karolu wychodzi ( czyt. świetnie ). Pisz dalej bo jestem ciekaw jak się losy Targona potoczą. Jest także kilka rzeczy których nie do końca rozumiem, jak te Siły Ciemności ( mogę je tak nazywać? ) zgromadziły tak liczne oddziały ( prawdopodobnie liczne ) a w dodatku machiny oblężnicze oraz pochodnie niezauważone ( no takie pochodnie to raczej widać z daleka ), no i opisz proszę trochę dokładniej jak walczą cienie, bo skoro to cienie...
9.5/10 i pisz dalej. Zaciekawiłeś mnie
- Za ten post matekfpol otrzymał następujące punkty reputacji:
Major_Buraczany.
-
matekfpol 
- Posty: 215
- Dołączenie: 16 Lis 2010, 23:26
- Ostatnio był: 30 Gru 2022, 15:29
- Miejscowość: gej
- Frakcja: Czyste Niebo
- Ulubiona broń: SGI 5k
- Kozaki: 39
Re: "Gdy smok się budzi" by K4
przez MacAron w 30 Sty 2011, 22:47
dobry mudżyn napisał(a):Ujowe!
Nie ma to jak wywód pasożytniczy
. Pozdrawiamy Zdzisia BTW. Wiedziałem, że o czymś zapomniałem - kiedy dasz następną cześć?
"Moskwiczanie wiedzą o podziemiach w metrze, którym niby codziennie jeżdżą, jakieś trzydzieści procent prawdy. Niepozorne drzwiczki (...) to wejście do bunkra obrony przeciwrakietowej, który zajmuje dodatkowe 10 tysięcy metrów pod ziemią." - Dmitry Glukhovsky
-
MacAron - Posty: 91
- Dołączenie: 20 Lis 2010, 17:47
- Ostatnio był: 31 Paź 2014, 23:26
- Miejscowość: stacja "Biegowa"; Moskwa :)
- Frakcja: Wojsko
- Ulubiona broń: Akm 74/2U Special
- Kozaki: 22
Re: "Gdy smok się budzi"
przez k4r00 w 01 Lut 2011, 14:57
Niestety nie wiem 
Obecnie praktycznie nie mam czasu by siąść na kompa. Postaram się jak najszybciej
25tego lutego zamierzam wrzucić "urodzinową" edycję "Prometeusza" i "Smoka"
Dzięki za komentarze i wskazanie błędów
P.S. : Błędy poprawione, a co do armii nekromantów, to właśnie Cienie mają to do siebie, że potrafią przytępić umysły ludzkie, przez co atak się powiódł. Szerzej będzie to wyjaśnione w kolejnym rozdziale.
P.S.2 Lubię dobrych mudżynów ale zdzicha nie
Pozdrawiam
-------------------------------------------
Witam
Zmuszony jestem na razie odłożyć na bok pisanie (przeprowadzka), także następna część ukaże się, ale nie wiem kiedy...
Pewnie za miesiąc lub dwa coś wrzucę. Dziękuję wszystkim za oceny i komentarze. Cieszę się, że mogłem przedstawić Wam swoje opowiadania.
Pozdrawiam i... do zobaczenia
Obecnie praktycznie nie mam czasu by siąść na kompa. Postaram się jak najszybciej 25tego lutego zamierzam wrzucić "urodzinową" edycję "Prometeusza" i "Smoka"
Dzięki za komentarze i wskazanie błędów
P.S. : Błędy poprawione, a co do armii nekromantów, to właśnie Cienie mają to do siebie, że potrafią przytępić umysły ludzkie, przez co atak się powiódł. Szerzej będzie to wyjaśnione w kolejnym rozdziale.
P.S.2 Lubię dobrych mudżynów ale zdzicha nie
Pozdrawiam
-------------------------------------------
Witam
Zmuszony jestem na razie odłożyć na bok pisanie (przeprowadzka), także następna część ukaże się, ale nie wiem kiedy...
Pewnie za miesiąc lub dwa coś wrzucę. Dziękuję wszystkim za oceny i komentarze. Cieszę się, że mogłem przedstawić Wam swoje opowiadania.
Pozdrawiam i... do zobaczenia
Suck the tears of my dick, you ugly mud-fuckers!
-
k4r00 - Posty: 740
- Dołączenie: 30 Wrz 2010, 00:07
- Ostatnio był: 02 Kwi 2015, 16:55
- Miejscowość: Miasto prywatne
- Frakcja: Najemnicy
- Ulubiona broń: VLA Special Assault Rifle
- Kozaki: 160
Re: "Gdy smok się budzi"
przez k4r00 w 14 Lut 2011, 15:40
Witam
Postanowiłem skrócić trochę opowiadanie, z racji niewielkiej ilości czasu. Wakacje nadchodzą dużymi krokami (chociaż to i tak za długo...), także możecie spodziewać się kolejnej dawki "Smoka" już niedługo. Miłego czytania
Rozdział I
Nekromanta Brayagh był wściekły. Buszował w sieni zamku, miotając przekleństwa, przewracając mapy, stoły i inne przedmioty.
-Gdzie ten kryształ?! Musi tu być! - wrzeszczał.
Po chwili skierował swe kroki na zamkowy dziedziniec. Siedział tam jeden jedyny jeniec - Georg. Resztę, która się poddała, nekromanta zabił. Gdy tylko brudny, pokrwawiony rycerz dostrzegł nadchodzącego Brayagha, puścił w jego stronę wiązankę przekleństw.
- Ty sku*wysynu! Ciesz się, że nie jestem o dziesięć lat młodszy, wtedy twoje bebechy przyozdobiłyby klingę mego miecza! - ryczał ochrypłym głosem.
Nekromanta patrzył na niego z podziwem. Zważywszy na to, iż od dziesięciu godzin nie dostał nic do picia, jego zasoby sił były wprost niewiarygodne. Szarpał się i krzyczał jak opętany, przeklinając siły ciemności i obiecując zemstę za wuja Targona, Keldrona, który leżał martwy przed bramą zamkową, z sercem przebitym włócznią. On również dzielnie stawił czoła wojskom Brayagha, jednak w jego przypadku podeszły wiek dał o sobie znać.
Jeden z osobistych strażników nekromanty podsunął rycerzowi gąbkę, nasączoną octem, mając nadzieję, że en pomyśli, iż podaje mu wodę. Georg na nią splunął.
- Ani krzty honoru, wy cholerne, wysysające krew padalce! - spojrzał w białe oczy maga - Wiesz co nekromanto? Gdy tylko tych dwóch śmierdzących tchórzy mnie puści, zetnę pie*doloną głowę każdego z was i wsadzę wam je w dupy - uśmiechnął się. - Tylko najpierw będę musiał przyjrzeć się co jest czym, bo wy sami chyba nie odróżniacie własnych dup od łbów!
Słowa rycerza porządnie rozsierdziły wampirów. Jeden z nich przyłożył mu miecz do krtani, lecz Brayagh powstrzymał go ruchem dłoni.
- Ciekawe jak zamierzasz spełnić swoją groźbę, mając związane ręce, będąc trzymanym przez dwóch moich najlepszych gwardzistów i pilnowanym przez kolejnych piętnastu - roześmiał się mag. - Nie wspominając o śnieżnym trollu i cieniach czekających by się pożywić.
No i oczywiście zostaję ja - dodał dumnie.
- Podejrzewam, że nie dasz rady uwolnić się, mój szlachetny rycerzu - powiedział z ironią.
Georg uniósł głowę i ponownie spojrzał na nekromantę. Nagle uśmiechnął się szeroko, ukazując zęby.
- Nie ucz ojca dzieci robić - powiedział wciąż się uśmiechając.
Brayagh zdążył tylko dostrzec niewielką, metalową kulę, wytaczającą się z otwartej dłoni rycerza. Ułamek sekundy później, dziedziniec zamkowy zalało oślepiająco białe światło, niszcząc sługi Brayagha, a jego samego ogłuszając. Gdy po paru minutach, zaczął odzyskiwać wzrok i słuch, Georga już nie było...
Wiem - krótkie. Ale gdybym tylko miał więcej czasu... W najbliższym czasie obiecuję coś skrobnąć.
Pozdrawiam
Postanowiłem skrócić trochę opowiadanie, z racji niewielkiej ilości czasu. Wakacje nadchodzą dużymi krokami (chociaż to i tak za długo...), także możecie spodziewać się kolejnej dawki "Smoka" już niedługo. Miłego czytania
Rozdział I
Nekromanta Brayagh był wściekły. Buszował w sieni zamku, miotając przekleństwa, przewracając mapy, stoły i inne przedmioty.
-Gdzie ten kryształ?! Musi tu być! - wrzeszczał.
Po chwili skierował swe kroki na zamkowy dziedziniec. Siedział tam jeden jedyny jeniec - Georg. Resztę, która się poddała, nekromanta zabił. Gdy tylko brudny, pokrwawiony rycerz dostrzegł nadchodzącego Brayagha, puścił w jego stronę wiązankę przekleństw.
- Ty sku*wysynu! Ciesz się, że nie jestem o dziesięć lat młodszy, wtedy twoje bebechy przyozdobiłyby klingę mego miecza! - ryczał ochrypłym głosem.
Nekromanta patrzył na niego z podziwem. Zważywszy na to, iż od dziesięciu godzin nie dostał nic do picia, jego zasoby sił były wprost niewiarygodne. Szarpał się i krzyczał jak opętany, przeklinając siły ciemności i obiecując zemstę za wuja Targona, Keldrona, który leżał martwy przed bramą zamkową, z sercem przebitym włócznią. On również dzielnie stawił czoła wojskom Brayagha, jednak w jego przypadku podeszły wiek dał o sobie znać.
Jeden z osobistych strażników nekromanty podsunął rycerzowi gąbkę, nasączoną octem, mając nadzieję, że en pomyśli, iż podaje mu wodę. Georg na nią splunął.
- Ani krzty honoru, wy cholerne, wysysające krew padalce! - spojrzał w białe oczy maga - Wiesz co nekromanto? Gdy tylko tych dwóch śmierdzących tchórzy mnie puści, zetnę pie*doloną głowę każdego z was i wsadzę wam je w dupy - uśmiechnął się. - Tylko najpierw będę musiał przyjrzeć się co jest czym, bo wy sami chyba nie odróżniacie własnych dup od łbów!
Słowa rycerza porządnie rozsierdziły wampirów. Jeden z nich przyłożył mu miecz do krtani, lecz Brayagh powstrzymał go ruchem dłoni.
- Ciekawe jak zamierzasz spełnić swoją groźbę, mając związane ręce, będąc trzymanym przez dwóch moich najlepszych gwardzistów i pilnowanym przez kolejnych piętnastu - roześmiał się mag. - Nie wspominając o śnieżnym trollu i cieniach czekających by się pożywić.
No i oczywiście zostaję ja - dodał dumnie.
- Podejrzewam, że nie dasz rady uwolnić się, mój szlachetny rycerzu - powiedział z ironią.
Georg uniósł głowę i ponownie spojrzał na nekromantę. Nagle uśmiechnął się szeroko, ukazując zęby.
- Nie ucz ojca dzieci robić - powiedział wciąż się uśmiechając.
Brayagh zdążył tylko dostrzec niewielką, metalową kulę, wytaczającą się z otwartej dłoni rycerza. Ułamek sekundy później, dziedziniec zamkowy zalało oślepiająco białe światło, niszcząc sługi Brayagha, a jego samego ogłuszając. Gdy po paru minutach, zaczął odzyskiwać wzrok i słuch, Georga już nie było...
Wiem - krótkie. Ale gdybym tylko miał więcej czasu... W najbliższym czasie obiecuję coś skrobnąć.
Pozdrawiam
Suck the tears of my dick, you ugly mud-fuckers!
-
k4r00 - Posty: 740
- Dołączenie: 30 Wrz 2010, 00:07
- Ostatnio był: 02 Kwi 2015, 16:55
- Miejscowość: Miasto prywatne
- Frakcja: Najemnicy
- Ulubiona broń: VLA Special Assault Rifle
- Kozaki: 160
7 posty(ów)
• Strona 1 z 1
Kto jest na forum
Użytkownicy przeglądający to forum: Brak zarejestrowanych użytkowników oraz 9 gości