Terapia - rozdział 1

[Jo_Mason]

Terapia - rozdział 1

przez Jo_Mason w 02 Cze 2012, 00:05

Pomysł na napisanie tego opowiadania chodził za mną od dłuższego czasu. Dzisiaj poukładałem wszystko w całość. Opowiadanie to jest na pewno inne od pozostałych. Stalkera w nim nie uświadczysz. Jest natomiast śmierć, kolejna śmierć i pytanie :dlaczego". W założeniu będzie to większy cykl opowiadań, których wspólną częścią będzie bohater główny i miasto, w którym pracuje. Zapraszam do lektury. Liczę na konstruktywne komentarze. Za konkrety daję flaszki a skąpy nie jestem.





"Śmierć kliniczna jest pierwszą fazą umierania. Pozbawiony tlenu organizm w normalnych warunkach ma około trzy do pięciu minut na przywrócenie akcji serca. Po tym czasie centralny ośrodek nerwowy obumiera. Przez cały czas do momentu zgonu ciało odbiera i przetwarza bodźce otoczenia...."

- Nie powinieneś tu przychodzić. Jemu się to nie podoba.
- Zrozum, musiałem.
- Wiem... To nie zostało stworzone w tym celu.
- Musiałem zobaczyć się z tobą raz jeszcze.
- Idź już, twój czas się kończy. Proszę - nie wracaj już w ten sposób...

________________________

Zaczęło się skromnie. Listopadowy wieczór, zimny i wilgotny od łez wielkiego miasta. Aż chce się żyć. Po drodze minąłem coś, co przypominało prostytutkę. Wytapetowana facjata, strój zdecydowanie nie późnojesienny. Trzęsła się z zimna przestając z nogi na nogę. Minąłem ją spoglądając nań kontem oka. "Ma chyba ze czterdzieści lat" - pomyślałem. Przeszedłem na drugą stronę ulicy. "Pokornych dwadzieścia cztery. Oby to nie był jakiś tani żart".

Trzypiętrowa kamienica doskonale pamiętała czasy Eisenhowera. Gdyby mogła mówić... eh może lepiej aby milczała. Budynek z całą swoją nie-świętą otoczką zrobił na minie wrażenie tak ogromne, że aż ziewnąłem z zachwytu. Stanąłem przed bramą i spojrzałem w górę. Jakaś tłusta kropla bezkarnie naruszyła moją przestrzeń na wysokości oka. Przetarłem zabrudzone spuścizną miejską źrenice i pewnym krokiem przekroczyłem drzwi kamienicy. Przez chwilę szukałem po omacku na ścianie jakiegoś kontaktu, który rzuciłby na sprawę trochę światła. Przypominało to zabawę w statki, z tą różnicą, że nie było statków oraz że nie miało to nic wspólnego z zabawą.

- To chyba tutaj - powiedziałem sam do siebie cichym głosem. Zapukałem w drewniane i (wnioskując po cieniutkich kanalikach wyżłobionych przez termity) przepyszne drzwi z nadzieją, że stanie się "nic". "Nic" z tych rzeczy. Te, pod wpływem mojego stukotu, uchyliły się nieco.
- Tu podkomisarz Karski - zawołałem ściskając oburącz P-64 - Czy ktoś tam jest?

Odniosłem wrażenie, że słyszę muchę w sąsiednim mieszkaniu. Innych dźwięków wskazujących na inteligentną formę życia nie odnotowałem. Delikatnym ruchem lewej dłoni odepchnąłem nadgryzione skrzydło. Zawiasy niezadowolone z tej czynności, zaskrzypiały złowrogo. Wszedłem do niedużego korytarzyka. Mieszkanie było ciasne i przytulne z naciskiem na "ciasne". Hall zakręcał za wejściem do "obszernej inaczej" kuchni. Sprawdzając każde pomieszczenie, zajrzałem i tam. "To rozumiem, nie ma to jak gościnność" - pomyślałem, spoglądając na talerz zupy na blacie. Poszedłem dalej, powoli skradając się do ostatniego zamkniętego pomieszczenia. Dobiegało z niego nikłe światło. Podszedłem do drzwi przykładając do nich ucho. "Hmm - nic nie słychać". Nacisnąłem czystą jak fartuch kucharza klamkę i wszedłem do środka. Przez chwilę przyglądałem się osobie leżącej bez ruchu na starannie pościelonym łóżku.

- Andrzej? Słuchaj. Przyślij mi chłopaków od denaturatu na Pokornych dwadzieścia cztery. Drugie piętro - powiedziałem do słuchawki telefonu - Aha i niech wezmą ze sobą patomorfologa znającego się na swojej robocie a nie sanitariusza z pogotowia.

Podszedłem do łóżka ofiary. Starannie ubrana postać z nienaganną fryzurą. Zegarek chyba ze srebra. Przez chwilę przyglądałem się mimice jej twarzy. Można było zauważyć nikły uśmiech, a nawet błysk w oczach, o ile miałby je otwarte. Sięgnąłem do kieszeni płaszcza po gumowe rękawice. Rozglądając się po pomieszczeniu nie zauważyłem niczego podejrzanego. Może dlatego, że w pokoju oprócz łóżka i denata nic nie było. "Ale zaraz - czemu tu jest tyle wody na podłodze?" - zawołałem w myśli. Dopiero teraz spostrzegłem, że garnitur ofiary jest mokry. Puste ściany jak na złość i tym razem nie chciały mi nic powiedzieć.

Skierowałem się do okna zakrytego czarną zasłoną. Odchyliłem ją nieco, wcześniej gasząc lampę w pomieszczeniu. Weteranka rzemiosła ssanego nadal tam stała. "Może ona coś widziała" - pomyślałem. Nie wyglądała mi na taką co by miała dzisiaj, ba - kiedykolwiek przez ostatnie dziesięć lat, jakiś większy ruch w interesie. Tak - "w interesie" to dobre słowo. Usłyszałem narastający dźwięk syreny. To ekipa porządkowa zjawiła się na miejscu zbrodni. Ale czy aby na pewno było to miejsce, w którym popełniono przestępstwo? Patolog na pewno znajdzie na ciele denata wskazówkę, która zaprowadzi mnie do szybkiego zamknięcia sprawy. Musiałem jeszcze odnaleźć osobę, która podrzuciła mi tą kartkę z adresem.

Wyszedłem z kamienicy w kierunku cienia kobiety, którą kiedyś zapewne ta ku*wa była. Ona spojrzała na mnie i, siląc się na kokieteryjny uśmiech (a nawiasem mówiąc wyszło jej tylko "siląc się") powiedziała:

- Masz ochotę na coś szybkiego?
- Może i tak. Mam pytanie i liczę na szybką odpowiedź...
- Czy ja wyglądam, jakbym wyszła z psem na spacer? - barwa jej głosu wyrównała się w końcu z poziomem jej ubioru.
- Spokojnie. Nie chodzi mi o ciebie - mówiłem wyciągając świeżutki banknot z dwudziestką na czole. - Chcę tylko wiedzieć czy nie widziałaś kogoś podejrzanego, wychodzącego z tej kamienicy?

Chciwość na wylot przebiła tynk na jej powiekach. Wahała się jeszcze...

- To jak? widziałaś coś? - pokazałem jej kolejny banknot.
- Trzy godziny temu podjechał tu samochód, niebieski . Wyszło z niego dwóch kolesi, kasiastych chyba. Spytałam czy chcą wesoło spędzić popołudnie. Nawet na mnie nie spojrzeli. Potem na drugim piętrze zapaliło się światło i przez chwilę widziałam jakieś cienie zza zasłony. Po dwudziestu minutach wrócili do samochodu i odjechali.
- Jesteś pewna, że to byli ci sami goście?
- A bo to ja wiem? Ciemno się robiło.

Dałem prostytutce obiecaną zapłatę i poszedłem na górę. Patolog kończył właśnie wstępne oględziny denata. Jeden z krawężników przyglądał się ciekawie talerzowi z zupą. Podszedłem do doktora i zapytałem:

- Wyszło coś ciekawego?
- Niewiele. Na ciele nie ma śladów po jakichkolwiek nakłuciach, walce czy duszeniu. Na ustach i nosie nie znalazłem żadnego śladu po narkotykach czy środkach usypiających. Treść żołądka sprawdzę dopiero na bazie.
- Czyli co, nic nie wiemy?
- Jest jedna rzecz. Denat miał nienaturalnie niską temperaturę. Sądząc po wodzie dookoła łóżka, ktoś mógł specjalnie dać na niego worki z lodem aby tą temperaturę obniżyć.
- Hmm - tylko gdzie są te worki? - zapytałem z nadzieją że cokolwiek w tym mieszkaniu mi odpowie - i gdzie jest ten ktoś?

[KOSHI]

Re: Terapia - rozdział 1

przez KOSHI w 03 Cze 2012, 21:30

No cóż. Jak na razie 1 rozdział. Nie wiadomo o co chodzi. Napisz więcej to będzie można ocenić. Pierwsza część średnia jak dla mnie. Dużo lepszy "Człowiek" no ale tam 4 rozdziały już są.

[Prif]

Re: Terapia - rozdział 1

przez Prif w 03 Cze 2012, 22:37

Na samym końcu tekstu i gdzieś w połowie jest "tą" zamiast "tę" (chyba tylko w mówionym języku tak wolno, pisać tak to już błąd). Na końcu to znaczy trzecia linijka od końca a co to znaczy gdzieś w środku to nie pamiętam. Dodatkowo, jeszcze w pierwszym akapicie, kiedy szedł w stronę kamienicy jest mowa o spoglądaniu kĄtem oka, nie kONtem. Nie chce uchodzić za żadnego grammar nazi, po prostu "jakoś mi się zauważnęło".

Samo opowiadanie nie wciąga, ale nie potrafię powiedzieć dokładnie czemu. Liczę, tak jak Koshi, że się rozkręci.

[Jo_Mason]

Re: Terapia - rozdział 1

przez Jo_Mason w 04 Cze 2012, 14:35

Hmm - opowiadanie do przeróbki... Dobrze że napisaliście mi o tym teraz. Postaram się przeinaczyć nieco fabułę, tak aby wystartowała z kopyta na starcie . Muszę jednak poczekać jakiś tydzień, bo w środę składam pracę dyplomową i muszę się do obrony przygotować . Tym niemniej Dziękuję za rady . Rozumiem, że główną wadą jest brak akcji i (co za tym idzie) sposób pisania?

[qcyk0015]

Re: Terapia - rozdział 1

przez qcyk0015 w 04 Cze 2012, 16:15

- Andrzej? Słuchaj. Przyślij mi chłopaków od denaturatu na Pokornych dwadzieścia cztery. Drugie piętro - powiedziałem do słuchawki telefonu - Aha i niech wezmą ze sobą patomorfologa znającego się na swojej robocie a nie sanitariusza z pogotowia.

Mały szczegół, ale skąd on wziął telefon nagle w ręce, gdy nie było to opisane wczesniej?


Po znakach zapytania zdania rozpoczynamy dużą literą. W dialogach tak samo brakuje dużych liter. Błędów nie zauważyłem.

Ogólnie moi poprzednicy mają rację, jest dosyć średnio. Nie jest wciągające, brakuje polotu i dobrze opisanej akcji. Mało opisów otoczenia, cechujących powieści kryminalne i owe chandleryzmy (bo sadzę po ironicznych komentarzach głównej postaci, że naśladujesz styl Raymonda Chandlera, twój bohater przypomina mi spolszczonego Philipa Marlowe'a) w twoim wykonaniu są już oklepane i często używane nawet w mowie potocznej.

Niczym mnie nie zaskoczyłeś (tak jak to bywało np. w „Człowieku ” twojego autorstwa) i ciężko mi było doczytać do końca.

Teraz już nie zmieniaj fabuły i nie wpychaj akcji na siłę, bo mija się to z celem. Radziłbym ci lepiej napisać znacznie lepszy rozdział drugi, taki żeby był wciągający i zachęcajacy do dalszego czytania. A jak nie to lepiej wróć do pisania fantastyki bo znacznie lepiej ci wychodzi. Pozdro