Poczta

[Valentino]

Za ten post Valentino otrzymał następujące punkty reputacji:

KOSHI.

[Valentino]

Re: Poczta

przez Valentino w 26 Lis 2010, 22:22

7. Heterochromia




Pełnia czucia w kończynach wróciła dopiero po dwudziestu minutach, gdy jedząc przy kuchennym stole resztę obiadu, rozmawiałem z Feliksem o starszej, niebezpiecznej i pełnej mutantów oraz ludzi, Zonie. Zaczęło się od tego pierwszego – wspominaliśmy okres, w którym strach było w niektórych miejscach siąść przy oknie starego autobusu, samochodu czy nisko zabudowanej chatki – zaraz by coś chwyciło, jakieś włochate, żylaste i silne łapska, i zagarnęło ze sobą, wykruszając resztki szyb i znacząc framugę krwią ze skaleczonej twarzy i dłoni. A lasy? Bali się podejść na parę metrów, gęstszych unikali, a zagajniki, te, przez które szła jakaś ścieżka... Biegli, pędzili, próbowali się kryć, czasem wracać – zawsze ich coś chwytało, i kończyli swój odważny-głupi żywot w lesie, w objęciach czegoś czego nie dałbym rady pewnie opisać.
Bezpieczniej bywało tylko na otwartych przestrzeniach, gdzie stojąc pośrodku równiny czy niezbyt wysokiego wzgórza, można było przynajmniej zareagować, gdy zbliżało się jakieś monstrum. Gdy można było rozglądać się dookoła, po pozbawionej przeszkód, a więc kryjówek, przestrzeni. Z nieba na głowę nic spaść nie mogło, a stworów ryjących w ziemi też nie było. Z drugiej strony, siedząc tak samemu lub w małej grupie, jak owad na pilśniowej płycie, narażano się na ostrzał zewsząd. W czasach, gdy roiło się od gnid przeszukujących właśnie takie ustronne miejsca? Samobójstwo, jeśli nie było się w co najmniej kilkuosobowej grupie.
Anomalie... Bez zmian. Wciąż zabójcze, choć coraz rzadziej zmieniające swoje położenie.
Tylko przed promieniowaniem, jeśli miało się czas i sprzęt, można się było obronić. I chyba tylko to zostało dziś bez zmian – przynajmniej nie tak wielkich. Nikt z dnia na dzień nie zacznie chodzić środkiem świecącego się niegdyś lasem, nikt nie wyruszy w dziewiczą wyprawę bez detektora lub przynajmniej mapy z zaznaczonymi skupiskami, żeby nie nadziać się na krótkie i wolne, ale za to najbardziej niebezpieczne, heliony.
Zmiany pór roku zaś... Jedyne przynajmniej, których cykliczność pozostała taka sama.
W lato robiło się ciepło i słonecznie, na jesień blask słońca stawał się lodowaty i surowy, w wiosnę rośliny zakwitały i zieleń znów wypierała szaro-brązową matowość, w zimę padał śnieg i widziało się ślady łap dzikiej zwierzyny... I mgła, szarawo-śnieżna mgła, zwłaszcza przy zamieciach, huczących, świszczących i przeszywających do szpiku zamieciach pełnych kąśliwego mrozu.
-A pamiętasz Wydział? – spytał Feliks. Myślami będąc przez chwilę przy płonącym wnętrzu koksownika na lodowatym wietrze, wróciłem znowu do domu z czerwonej cegły.
-Nie... – odpowiedziałem, kręcąc głową. – Co za Wydział, mówisz o grupie, czy na kogoś tak mówili?
-Grupie, grupie. Ale kojarzysz, jak wojsko zaczęło się uniezależniać od bezpieki, jak zaczęli się żreć między sobą?
-Tak... – przytaknąłem cicho, zdejmując przypieczoną skórę z gorącego udka.
-Od czego się zaczęło, co tak naprawdę o tym też przesądziło, też pamiętasz?...
Zmarszczyłem pytająco brwi.
-Wioska, pożar, zdjęcie-pr... – już pierwsze z mających podpowiedzieć mi o co chodzi, słów, podziałało w pełni.
-Nie! – przerwałem mu raptownie, omal nie wypluwając na siebie przeżutego z chlebem kawałka mięsa. – Wiem, wiem o co chodzi, nie mów o tym więcej bo stracę apetyt.
-...bezpieka nie dała rady ich za to usadzić, generalnie nasiliła się wtedy przestępczość, moda na sejfy i rygle w drzwiach, taki krótki okres paniki. Bezpieka nie, więc kto... próbował?
Wydział. Zrobiło mi się aż głupio, głupio że w pełni zapomniałem o takiej sprawie. Kiedy ja o tym ostatnio snułem wspomnienia?...
-Już wiem, wszystko wiem. – wyrzuciłem z siebie uspokajająco. – Pracujących nad tamtą sprawą szybko wycięli, za bardzo zależało im na tym, żeby nikt się nie dowiedział, zresztą do dziś nie wiemy kto i dlaczego... Mam nadzieję że odpowiedzialni za to gniją w ziemi albo przynajmniej nie mogą spać przez wyrzuty sumienia.
-To drugie nawet lepsze. Dla takich... gnid.
Czy sami byliśmy, byliście, byłem, lepszy?
-Chciałem nawiązać do Igora. – od patrzenia na mnie pożerającego kurczaka Feliks chyba sam zgłodniał, gdyż ni z tego ni z owego złapał za widelec i uczynił moją porcję uboższą o jedno spore skrzydełko.
-Nie krępuj się... – mruknąłem. – I tak już się zapchałem na zapas, żebym tylko niestrawności nie dostał.
-Nawet jeśli... – palec Feliksa wskazał szafkę obok lodówki. – Woźny pewnie dziś uzupełni swój zapas, ostatnio często podjada w nocy.
-Zapamiętam, zapamiętam... – przełknąłem spory kawałek jedzenia i zapiłem go wodą. – Co z tym Igorem?
-Pracował dla...
Słowa Feliksa przerwał odgłos przekręcanych w zamku kluczy, dochodzący z końca korytarza. Najwidoczniej Woźny już wrócił. Odłożyłem sztućce i zerknąłem na tarczę zegara – była równo siódma wieczorem.
Usłyszałem coś jeszcze. Ja, i zdaje się, również Feliks, gdyż obaj nadstawiliśmy uszu. Obaj wyczuliśmy nowy odgłos, towarzyszący wchodzącemu do środka mężczyźnie. Szuranie, ciche, nerwowe i pospieszne drapanie czymś twardym i ostrym o drzwi.
Te w końcu się otworzyły.
Nie zdążyły jeszcze ukazać stojącego za nimi Woźnego, uchyliły się ledwo, wpuszczając do ciemnego przedpokoju mdławy snop światła, a już coś się przez nie przecisnęło i żwawo wbiegło do kuchni.
Pies.
Młody, około roczny kundel o krótkiej, gładkiej i lśniącej czarnej sierści, uwydatniającej jego wilczą, przypominającą ciało owczarka, budowę. Miał długi, podniesiony i kołyszący się radośnie niczym wahadło ogon, którym uderzał o wąskie ściany w korytarzu i stojące w kuchni szafki. Czarny i lśniący niczym smoła, o jasnym, bursztynowym oku...
Biegł z łbem przekrzywionym lekko w prawo, przez co widziałem tylko jego lewe oko – gdy podreptał do mnie i zaczął mnie obwąchiwać, machając ogonem jeszcze radośniej, ujrzałem jego pysk w całości.
Prawe oko psa wyglądającego jak zły omen, było jasnobłękitne i błyszczące niczym lód. Lśniło, zdawało się wręcz świecić jasnym błękitem, jak u psów rasy husky. Oko to, na tle nieprzeniknionej czerni pyska, nosa i sierści, w której tonął nawet jasny bursztynowy brąz oka lewego, znaczyło się niczym wypalona biała plama.
Podrapałem go za gładkim, szpiczastym uchem, za co podziękował mi błogim uśmiechem z przymknięciem olśniewających ślepi i liźnięciem w dłoń, po czym, przełażąc pod stołem, znalazł się przy Feliksie. Ten poczęstował go kawałkiem mięsa ze stołu – pies pożarł go z entuzjazmem, oblizał pysk i podbiegł do framugi kuchni. Położył się na brzuchu, spuścił ogon na podłogę, wystawił przed siebie łapy i oparł na nich łeb.
Spojrzał się to na mnie, to na Feliksa, unosząc wysoko oczy i liżąc lewą przednią łapę.
Zapatrzyłem się w jego oczy tak bardzo, że nie zwróciłem uwagi na Woźnego – zauważyłem go dopiero, gdy stanął tuż nad psem, niczym sprawiedliwy i dobry pan nam swoim sługą.
-Piękny, co? – spytał się nas niewiarygodnie wesołym tonem.
-A jak się wabi? – spytałem, nie odrywając spojrzenia od jasnobłękitnego oka.
-Borys. – odrzekł Woźny, kucając nisko i głaszcząc psa po grzbiecie. – Borys...




8. To, co po nich zostało




Ciężki i twardy sen. Dokładnie taki, jakiego potrzebowałem.
Przewróciłem się na drugi bok i sięgnąłem ręką pod łóżko.
W chwili, gdy dotknąłem leżącego tam notesu, całkowicie zapomniałem o czym śniłem. Senne wspomnienie zniknęło w ułamku sekundy, wyparte przez pierwsze chwile poranka, strącone przez świadomość i doczesność gdzieś głęboko, tam, gdzie nigdy nie uda mi się zajrzeć.
W nocy myślałem o Łukaszu i Dawidzie. Całymi godzinami, nie mogąc zasnąć, nawet wygodnie się ułożyć. Coś sobie wtedy obiecałem...
Położyłem się na plecach i złapałem dłońmi za skronie. Obiecałem...
Że dziś doprowadzę to wszystko do końca. Dowiem się wszystkiego, czego tylko można się dowiedzieć. Żeby już o tym nie myśleć.
Żeby odzyskać spokój, żeby już się nad tym nie głowić, nie dociekać i nie gdybać.
Dźwignąłem się z łóżka i otworzyłem szeroko okno – dopiero po chwili poczułem panujący tu zaduch, duszny, stęchły smród.
Powietrze z zewnątrz było gęste i ciepłe, niemal gorące, ale i tak rozrzedziło to w mojej sypialni – nikły odór zniknął natychmiast, każda woń została odświeżona i pozbawiona nieprzyjemnej duchoty, oddychało się głębiej, lżej i przyjemniej...
Położyłem dłonie na pasie z zamiarem zsunięcia spodni od pidżamy – zamiast na nich poczułem jednak dżinsy. Zdziwiony obejrzałem się od ramion po stopy – nie licząc zdjętych butów i skarpet, byłem cały ubrany. Spałem w ubraniu.
Nieźle musiało mnie zmorzyć, żebym nawet nie miał siły się przebrać. Przynajmniej buty zdjąłem... Ale czułem się dziwnie rześko. Spodziewałem się, że będę spocony i cuchnący – wyczułem suchość i brak jakiegokolwiek zapachu, jakbym spał nago, nawet się nie przykrywając.
Postanowiłem tylko umyć zęby i zająć się sprawą dwóch stalkerów z listów, nie jedząc nawet śniadania. Nie sądziłem, żeby zajęło mi to więcej niż parę godzin, a zbliżała się dopiero dziewiąta – kilka godzin i wróciłbym od razu na obiad, żarłoczny jak wilk, traktując posiłek jako pewnego rodzaju nagrodę za wysiłek i skazanie się na krótki głód.
Ledwo co wyszedłem na korytarz – jasny i pełen wirujących drobin kurzu podświetlanych przez słońce, wyglądających przez to niczym anielski pył – a usłyszałem szybkie, żwawe dreptanie z prawej strony. Obejrzałem się tam i ujrzałem Borysa – biegł w moją stronę z uśmiechniętym, rozdziawionym pyskiem, z którego lśniący, mokry język wystawał i falował niczym wystawiona z jadącego samochodu flaga. Jego oczy – piękne ofiary heterochromii – za każdym razem, gdy natrafiały na miejsce, gdzie poranne słońce było nieznośnie jasne, stawały się białe i wypalone, jakby oczodoły psa wyżarła oślepiająca, bezkresna biel.
I znowu błękit – błękitne, świecące się wręcz oko, które, gdy przymykały je powieki, było niczym zagarnięty szlachetny kamień lub księżyc, którego właśnie zakryły czarne chmury.
Drugie, bursztynowo-brązowe – przy obecnym słońcu połyskujące jak płynny ogień – za każdym razem, gdy znikały pod ciemnymi powiekami, czułem się jakby zabrano mi widok zachodzącego, pomarańczowego słońca.
Roześmiany i radosny, Borys nawet nie hamując, zakończył swój bieg gwałtownie opierając na moim pasie dwie przednie łapy – wystrzelił nimi w górę prosto w moją stronę, jakby chciał mnie obalić na ziemię. Stojąc tak, z przednimi łapami wspartymi na mnie, stojąc na tylnich, które niemal się wyprostowały; merdając ogonem jak wahadłem, spojrzał się na mnie uroczo przekrzywionym pyskiem o szerokim, beztroskim uśmiechu.
Chwyciłem go oburącz za kark i zacząłem drapać za postawionymi w sztorc uszami – Borys przymknął oczy i zdołał musnąć mnie językiem w przedramię.
-Pieszczoch... – mruknąłem, głaszcząc go po łbie. – Starczy, bo mi tu zaśniesz. – zrobiłem spory krok w tył i odchodząc w stronę schodów, poklepałem Borysa po szyi. Czułem, że wodzi za mnie spojrzeniem – uważnym i przyjacielskim, pewnym...
Przeszedłem przez resztę korytarza i przed zejściem w dół, obejrzałem się przez ramię.
Borys, otoczony zewsząd przez pięknie jasne światło słońca, wyglądający w obłokach kurzu niczym husky syberyjski pośród zamieci, położył się na boku, wyrzucił przed siebie wyprostowane łapy, ziewnął szeroko i powoli zamknął oczy.
Zasnął w chwili, gdy jego uniesiony do tej pory ogon, łagodnie opadł na ziemię.
Zszedłem do kuchni – Woźny i Feliks grali w karty przy stole.
-Wychodzę. – rzuciłem do nich, stając w przedpokoju.
-Bierzesz samochód? – spytał Feliks. Woźny siedział cicho i bez słowa, gapiąc się na karty spojrzeniem tak intensywnym, jakby chciał nim wyczarować sobie karetę lub małego pokera.
-Tak...
-A dokąd chcesz jechać? – Nirwana pozbył się dwóch kart. – Dwie. – powiedział cicho, uzupełniając je z leżącego na środku stołu stosu. – Nie wiem czy starczy ci paliwa, jest z pół baku...
-Do magazynu Aleksa.
-Wystarczy.
Dzięki...
-Wracaj szybko, gra we dwóch szybko nudzi. – odezwał się Woźny, na chwilę odrywając oczy swojego wachlarza kart.
-Trzy godziny, nie więcej. – zapewniłem, odsuwając rygle w drzwiach. – Wrócę niedługo, szybko mi zejdzie. – pożegnałem się, otworzyłem drzwi, wyszedłem na zewnątrz i zamknąłem je za sobą na klucz.
Po trzech krokach nie mogłem już się dłużej hamować – usiadłem na gorącej, suchej ziemi po turecku, dłońmi podpierając się z tyłu – i rozejrzałem się po zakwitniętej Zonie, po raz kolejny bezskutecznie próbując się nacieszyć Jej pięknem. Mimo zmieniających się weń realiów, wyludnianiu się, powolnemu pustoszeniu, nadal wydawała się nieprzystępna i surowa, a to w połączeniu z rozmachem piękna nie dającego się w pełni ogarnąć zmysłami, tworzyło łagodny, ale pociągający kontrast. Jednak ograniczanie wrażeń związanych z miejscami takimi jak to, tylko do podziwiania piękna, samolubnego zaspokojenia estetycznego, nacieszenia oka, było wręcz zbrodnicze, jeśli zapominało się o innym wymiarze Strefy. Piękno było potrzebne – wzrokowcy, jakimi bez wątpienia w większości byliśmy, ci którzy aby uwierzyć muszą zobaczyć, dotknąć i poczuć czysto fizycznie, bez emocji, bez namiętności, ci właśnie potrzebowali „przynęty” w takiej właśnie postaci – piękno wzbudzało respekt, mimo całej swojej powierzchniowości wzbudzało emocje tak wysokie jak respekt właśnie, pokorę, skromny szacunek; piękno dawało oparcie i w dużej mierze podświadomie wpływało na każdego w czysto intuicyjny sposób. Nie trzeba było być w tym uświadomionym, wiedzieć że to przyroda, te drzewa, równiny i miejsca, i to powietrze, mimo groźnego w wielu obszarach poziomu napromieniowania, właśnie tak działały na człowieka. Czuło się to podświadomie, mimo woli; taki widok, taki świeży głęboki wdech, działały jak wlany już w krew alkohol – bez pytania i wiedzy – po prostu robił swoje.
Czasem było to jedyne pocieszenie – kiedy nie miało się wśród innych stalkerów żadnego przyjaciela ani prawdziwego kompana, kiedy żyło się samemu ze sobą, przyroda Zony stawała się jedynym towarzyszem. Tym, czego jeden widok przed pójściem spać, dawał piękne sny, rankiem zaś motywację.
Wciąż nie czułem się pewnie. Mimo całej tej, dającej otuchy przyrody, mimo pustoszenia i pierwotnienia Zony – coś dalej mnie gryzło, nie pozwalało zasnąć bez choćby jednej chwili strachu o jutro, myśli o mającym nadejść, strasznym zdarzeniu.
Z drugiej strony, czy nie wymagałem zbyt wiele? Zona Zoną, nic za darmo, Jej dary wszelkiej maści i Jej piękno – płaciłem za nie, jak wszyscy tutaj, ciągłym strachem? Pytanie...
A kto z nas nie bał się będąc tam, na zewnątrz, poza Strefą? Nikt, nikt! Wszyscy ciągle się czegoś baliśmy, a ja, wkraczając tutaj, tracąc lęki świata poza Zoną, zyskałem zupełnie nowe obawy. Jakby życie bez strachu było niemożliwe, a Strefa, choć coraz bliższa ideałowi, nigdy nie mogła stać się prawdziwym rajem.
Chciałem tego samego.
Mogłem się z tym uporać.
...wsiadasz do samochodu. Mały, zielony, zadaszony blachą dżip z dusznym, ciasnym wnętrzem. Miękkie, nagrzane siedzenia, brudne boczne lusterka i gładka skrzynia biegów, lśniąca i wypolerowana, gładka, jak imitacja skóry na kierownicy. Imitacja – nie skrzywdziłbyś zwierzęcia, prawda? Borys, jeśli wrócisz to Borys... Sam zobaczysz.
Problemy świata zza radiacyjnej kurtyny wyparowały, jakby przeżarło je właśnie to promieniowanie. Wyżarło jak chemia nowotwór, pozostawiając jednak efekt uboczny...
To było jak choroba popromienna. Chwilowe oczyszczenie, błogostan, a potem coś znacznie gorszego. Myśli, na ile wcześniejsze problemy stały się nieważne tylko dlatego, że trafiliśmy na coś znacznie gorszego, tak okropnego, że nie pocieszaliśmy się już słowami „inni mają gorzej”? Teraz to...
Ręka mi zadrżała, gdy zamykałem drzwi samochodu – dłoń zacisnęła się jakbym chwycił przewód pod napięciem i opadła sformowana w dwutonową pięść, uderzając o klamkę.
...to...
Bolało jak diabli, tak jak przy włożeniu palca we framugę zamykających się drzwi, cholera, przywaliłem w tą klamkę z całej siły, jakbym chciał zatłuc kogoś kamieniem...
...to my mieliśmy gorzej. My byliśmy tymi, którzy mieli najgorzej. Ze wszystkich.
Ze strasznego czyśćca prosto w piekło – a niebo? Gdzie nasz raj za życia, gdzie miejsce, gdzie poczułbym się pewnie? I czego tak naprawdę bałem się tu, w Zonie?
Później o tym pomyślę.
...odpalasz silnik, gładko i za pierwszym razem, pół baku. Do magazynu, do Aleksego, do Drugiej Polisii... Dziesięć, piętnaście.
Później, kiedy wrócę. Muszę oddać się zżerającej mnie ciekawości – nastawić się na coś tak bardzo, żeby to stało się nieznośne – nastawić na coś wielkiego, na niezwykłe rewelacje, jakbym wyruszał na poszukiwania legendarnego Ogrodu. Cokolwiek, czego się dowiem, czego nie było w listach – uznać za coś niezwykłego – muszę wiedzieć o nim wszystko, czego Dawid nie napisał w listach.
Z drugiej strony, nie miałem pewności, że przeczytałem wszystkie, które ten zdołał napisać – nie zachodziłem do archiwum od wczoraj, kiedy chwilę po jego opuszczeniu poczułem się jak opętany przez niespokojną duszę, i straciłem przytomność. Ale to nieważne. Czego by tam nie nawpisywał, choćby w formie encyklopedii – ja i tak musiałem być na miejscu. Zobaczyć magazyn Aleksego po raz kolejny, spojrzeć nań przez nowy pryzmat, dowiedzieć się gdzie w tym samym obozie swoje mieszkanie miał Łukasz, i najlepiej wejść do środka.
Żeby poczuć.
W tym pokoju żył Łukasz „Waffen” Aryndejski
W tym magazynie Łukasz „Pianista” Aryndejski trzymał swoje rzeczy i sejf ze zdjęciami
W tym pokoju Łukasz Aryndejski...
Podwinąłem cienki rękaw szeleszczącej kurtki i spojrzałem na cykający bezgłośnie zegarek.
Piętnaście minut spędzonych w zaparkowanym wozie, spędzonych na zachodzeniu w głowę i gubieniu się w swoich własnych myślach. Przynajmniej zgasiłem silnik, nim zacząłem o tym wszystkim...
Przekręciłem kluczyk po raz kolejny – samochodem na krótką chwilę lekko zatrzęsło, potem spod jego maski zaczął dobywać się suchy, mechaniczny warkot. Zapiąłem pas, zmieniłem bieg i wyprowadziłem dżipa sprzed wieży ciśnień.
Wnętrze wypełniało mocne, oślepiające światło, ostre cienie padały na tylne siedzenia, imitacja skóry pokrywająca kierownicę nagrzała się i paliła przyjemnie w dłonie. Wyprowadzając auto na ścieżkę, na chwilę pozwoliłem sobie prowadzić jedną ręką, drugą zaś chwyciłem małą gałkę przy drzwiach i obróciłem ją trzy razy w lewo, uchylając tym samym do połowy okno przy drzwiach. Z jednego zaduch w drugi... Skręciłem nawiew i pierwszy raz pewnie dodałem gazu.
Koniec z refleksjami.
Cały skupiłem się na prowadzeniu i drodze – choć znałem ją na pamięć, nawet lepiej niż tą, którą lata temu dojeżdżałem z rodzinnego miasta do pracy – jeździłem i zachowywałem się tak, jakbym poruszał się po niej po raz pierwszy. Wprawdzie nie siedziałem za kółkiem już dwa tygodnie, ale...
W miarę upływu czasu odzyskiwałem pewność prowadzenia. Z każdą minutą i metrem, jechałem coraz szybciej, ostrzejszymi zakrętami wymijając jednakowo puste przystanki, resztki powalonych drzew i stosy białych kamieni – pozostałości po gruzach i starych, napromieniowanych materiałach budowlanych zostawionych tu przed lady. Szargane pociskami i granatami, z czasem skruszały do takich właśnie stosów, których o dziwo wiatr nie rozwiał jeszcze po okolicy. I metalowe konstrukcje, blachy, rury i rusztowania, których bałem się tknąć – ze strachu, że rozsypią się w pył i pokryją mnie całego sobą, metalicznym, brudnym kurzem. Wszystkie lśniące – olśnione przez zbliżające się szczytu nieba słońce, jego mocne, surowe promienie – i pomimo całej tej rdzy, korozji i niszczenia, wszystko zdawało się lśnić, matowo błyszczeć. Grudka nagiej stali w otoczeniu rosnącej jak narośl rdzy, błyszczała z dala niczym gwiazda, a wędrujące z wichurami drobinki szkła świeciły się na zakurzonych szosach.
Czyste, nie licząc kilku postrzępionych chmurek nad samym horyzontem, niebo czekało na unoszące się słońce, trzymając pieczę nad wszystkim, co miało pod sobą.
Spokój, matowa barwa, gładkie świecenie i czarne ptaki przysłaniające nieboskłon...
I żadnych krzyży.
Nawet nie wiesz, ilu z nas tam leży. Płytko i głęboko, gnijące ciała czy już szkielety... Ty ich nie widzisz. Ja też gdzieś tam... „jestem”.
Minąłem osławione Kolczaste Drzewo – potężny, stary dąb, teraz szczycący się bujną, szumiącą kojąco koroną – to, na którym pod koniec 2002, powieszono czterech dezerterów z wojska. Pozostałości sznurów zwisały z najgrubszych gałęzi do dzisiaj – niegdyś przestroga dla każdego rekruta, dziś już tylko wspomnienie starszych, straszniejszych czasów.
Od Kolczatego do obozu zostały już tylko około trzy kilometry – zlepek kilku dłuższych chwil, które spędziłem w absolutnym milczeniu, wyciszony przez myśli i narastającą ciekawość. To jedna z tych chwil, gdy świadomość tkwi w błędnym kole pustych, zajmujących myśli – gdy cała uwaga skupia się tylko na tym, żeby znaleźć temat, obiekt do przemyśleń, czując jednocześnie, że ten dopiero co zapadł się gdzieś głęboko. Mając godzinę wolnego czasu i brak pomysłu na jego spędzenie, często godzina ta minie właśnie na szukaniu owego pomysłu, sposobu. Poczytać, obejrzeć film, narysować widok z okna, zagrać na pianinie czy zabić jeńców... I godzina mija na niezdecydowaniu, która z tych propozycji jest najlepsza.
W takim oto stanie wjechałem pod łagodną górkę, i po pięciu minutach wsłuchiwania się w uderzający o podwozie piasek, przekroczyłem umowną granicę obozu.
Pusto, pusto i głucho gdzie nie sięgnąć okiem, jakby wszyscy pochowali się w tych dusznych, gorących, brudnych domkach, kuląc się ze strachu w przepoconych prześcieradłach, strachu przed Zoną – Zoną wracającą do korzeni, bezpieczną, ale i coraz bardziej nostalgiczną, smutną, pustoszejącą... Jak bezpłodne pokolenie czekające na wymarcie, pokolenie czujące nieznośny ciężar przeszłości, przypominający boleśnie o dawnym życiu. Przynajmniej tym, którym było tu źle – kto chciał umrzeć w zapomnieniu, zapewnie dostawał swoje, jednak ci, którzy mieli do czego tęsknić...
Kolejna rzecz, która pozostała bez zmian – dotycząca niektórych chęć ucieczki, powrotu – i potężny ból poczucia, że jest tu z konieczności. Zona albo śmierć, i coraz częstszy żal do samego siebie, że nie wybrało się śmierci.




9. Koniec adresata




Na szczęście byli tu jeszcze ludzie.
Wjeżdżając pod niski, betonowy budynek z wybitymi oknami – halę produkcyjną czy coś na ten wzór, może magazyn – zauważyłem małą grupkę stalkerów tłoczących się przed czterema niskimi, kamiennymi stopniami prowadzącymi do baru. Wszyscy palili papierosy i rozmawiali ze sobą, tęsknie spoglądając przez ramię w stronę otwartych na oścież drzwi „Gospody” – w stronę ciepłego, przytulnego wnętrza, wyglądając przy tym ze swoimi papierosami jak goście, których wyproszono na zewnątrz bo „Tu się nie pali”.
Pojedynczy ludzie stali rozsiani po całym obozie – schowani w zacienionych, chłodniejszych kątach, kryjący się między ciaśniej osadzonymi budynkami, tak, że nie miałem szansy zobaczyć ich z daleka, dopóki nie znajdę się w samym obozie.
Przypominał wioskę lub wycięty fragment obrzeży małego miasta, które ocalało po bombardowaniu. Pięć lub sześć dużych budynków, zbitych w kwadraty leżące po dwóch stronach drogi przecinającej obóz dokładnie na pół. Jak w jednej z tych nadmorskich miejscowości, gdzie logistyka ogranicza się do jednej drogi ciągnącej się przez kilkanaście kilometrów – drogi, wzdłuż której po obu stronach, roi się od sklepów i restauracji.
Tutaj poczułem się podobnie – ciasnota budynków po lewej i prawej stronie drogi, ich przysłaniająca sporą część nieba wysokość – jak w mieście czy zatłoczonej rzędówce. Zwolniłem znacznie, wykonując łagodny skręt, po którym zaparkowałem dżipa tuż po dużym, podziurawionym daszkiem wspartym przez dwie rdzawe rury, wystających z dachu długiego, wąskiego baraku. Przynajmniej spora część auta znalazła się pod dziurawym cieniem, dzięki któremu być może nie poczuję się, jakbym ładował się w piekarnik.
Czułem ciągnące się za mną spojrzenia – nie podejrzliwe, nie nieprzychylne, ale w jakiś sposób zdziwione i zaniepokojone, może nawet niepewne... I wszystkie w jakiś sposób przyjazne. W tym obozie nie było skrzynki – jeden Pomocnik, znający tutejszą społeczność, zbierał wszystkie listy od szefa frakcji – to jemu ludzie ufali na tyle, żeby je powierzyć – i ładował do skrzynki kilkanaście kilometrów dalej, bliżej Janowa.
Jak mogłeś o mnie wcześniej nie wiedzieć? Choćby zasłyszeć, słowo...
Wątpię, żeby ktokolwiek pytał, jak to wszystko działa, kto (czyli ja i Feliks) obmyślił ten system, kto jest za to odpowiedzialny. Wiedzieli, że jeśli list jest sporządzony właściwie, trafi tam gdzie sobie życzą. I że, choć to już zależała tylko od adresatów, dostaną odpowiedź.
Zgasiłem silnik, podniosłem obie szyby i wysiadłem z samochodu. Gorąco...
Wyszedłem spod cienia i stanąłem na skraju długiej drogi. Obóz znajdował się na wzgórzu, przez co horyzontem były widoczne z góry korony gęsto rosnących, napromieniowanych drzew, trujące gaje i dające się objąć stąd palcami, sylwetki wielkich przemysłowych budynków, tam, gdzie zaczynała się industrialna okolica. Tyle drzew, a żadnego odgłosu, żadnego szumu, powiewu gałęzi... Powitam je z prawdziwym namaszczeniem, kiedy już wrócę do Feliksa, Woźnego i Borysa. Oby wiało, Zono, spraw żeby wiatr zakołysał liśćmi na zielonych koronach drzew, o tej porze roku, kiedy jest ich tak dużo. Kiedy wiatr budzi szum tylko tychże koron i traw, kiedy nie szeleszczą wszystkie te ogniste i żółte liście, które spadają na ziemię jesienią, zapowiadając srogą zimę.
Jedynym słyszanym dźwiękiem były odbijające się głosy – wesołe rozmowy, żarty, świadectwa dobrych nastrojów u przynajmniej większości tutejszych stalkerów. Gorąca, miła atmosfera, ciepła i przyjemna...
Zatrzymałem się w pół kroku, kątem oka dostrzegając duży, czerwony napis. Polakierowana farba na drewnianej desce, przybitej potężnymi, obrośniętymi brudem gwoźdźmi do ściany z białej cegły. Deska ta, niczym szyld, wisiała nad solidnymi drzwiami do dużego, długiego budynku, niczym szyld, markiza sklepu. Aleks.
Magazyn u Aleksego.
Wszedłem do środka, myśląc, jak to wszystko rozegrać...
Zamknąłem drzwi i nie odpowiadając na przywitanie Aleksego, bez słowa skręciłem w prawy korytarz. Był wąski na niecałe dwa metry i ciągnął się na ponad dwadzieścia – przejście dalej było zablokowane przez anomalię. Ściany miał pomalowane w kolorze zielono-białym, z podłogi zerwano wszystkie niegdyś zdobiące je płyty linoleum, na suficie zaś ciągnął się długi pas lamp, z których zapalona była obecnie jedna, ta najbliżej anomalii.
Nie odzywając się słowem, minąłem milczącego starszego mężczyznę siedzącego za ladą, przy biurku pełnym kluczy i różnorakich, lśniących oleiście narzędzi. Głowę miał nisko spuszczoną w dół, tak, że nie widziałem oczu, dłonie zaś w całości przysłaniały stojące na ladzie potężne tomiska. Nie wiedziałem nawet, czy Aleks spał czy też wykonywał jakąś skomplikowaną, zegarmistrzowską pracę, przy której pracują tylko powieki, palce i umysł. Stałem w połowie korytarza, zapatrzony na grawitacyjną anomalię odcinającą dostęp do ostatnich dwóch pokoi.
Pokoje! Spójrz na nie, na drzwi!...
Mijałem umieszczone po lewej stronie korytarza drzwi – każde oznaczone były innym numerem i prowadziły do odrębnego magazynu...
Anomalia.
Chyba jedyna, która po tylu latach nie zmieniła swego położenia. Wielu pewnie myślało już, żeby anomalię ominąć - zrobić wielką dziurę w prawej ścianie budynku lub przebić się przez ściany pomieszczeń po lewej. Byleby zajrzeć do dwóch ostatnich pokoi, małych i ciasnych, o zamkniętych, zdaje się, że na wieki, drzwiach. Musieli uznać, że nie ma tam nic ciekawego, lub że dwa dodatkowe pokoje nie będą opłacalne. A może anomalia jednak była dłuższa niż inne pola wzmożonej grawitacji? Jeśli nie był to tylko bąbel, a podobny do prostokąta twór, który niczym klin wypełniał ostatnie metry korytarza, aż po wieńczącą go ścianę?
Nagle poczułem nieprzyjemne kłucie wokół szyi. Dziwne i wcześniej mi nieznane, jakby coś zacisnęło mi się dookoła gardła i tarło o skórę na karku, tarło gryzącymi włóknami, twardymi niteczkami grubego, skrzypiącego pod ciężarem wisielca, sznura...
Wziąłem łapczywy, spazmatyczny oddech i zrobiłem kilka kroków wstecz, oglądając się na nieruchomego wciąż mężczyznę o grubo ciosanej, spoconej twarzy. Bezruch, jak martwy, jak lalka...
Podskoczyłem ze strachu, gdy w ciągu ułamku sekundy, aż surrealistycznie szybkim i nagłym, mechanicznym ruchem, podniósł głowę i od razu utkwił we mnie mocne, ciężkie spojrzenie.
-Tak?
Suchy, zachrypnięty, ale nie nieprzyjemny głos.
Kłam. Sam tego chcę. Kłam!
-Muszę przechować skrzynkę ze sprzętem, na którą niejeden ma ochotę, a tu jeszcze nikt się nie włamał...
-Nikt, od całych ośmiu lat jak prowadzę ten magazyn! – powiedział mężczyzna wesoło. –Może tego nie widać, ale... Wielu ludzi tutaj pilnuje.
-Właśnie. Potrzebuję pomieszczenia na noc, jutro w południe sprzęt odbierają znajomi... Przyniosę go dziś...
-Nie, nie, nie. – przerwał mi, gestykulując obficie. – Nie tłumacz się, niepotrzebne mi to, naprawdę. Zapłacisz trzydzieści i masz pomieszczenie na wyłączność do jutra do trzeciej, na wypadek gdyby przyjazd... znajomych, się przedłużył.
-Dzięki...
-Nie ma sprawy. Który numer? Od razu mówię, że od jedynki do szóstki jest pozajmowane na całe tygodnie, zrobili sobie z tego prawdziwe magazyny, z których co parę dni wynoszą zaopatrzenie, rozprowadzają je jak wędrowni handlarze. A im bliżej, im cyfra mniejsza, tym krótsza droga, żeby to wszystko dźwigać.
-Moje nie jest ciężkie. Dziesięć.
Zmarszczone brwi zrujnowały idealny nastrój doskonałej umowy.
-Dziesiątka jest... Nie nadaje się do wynajęcia, od paru lat ten pokój jest wyłączony z dzierżawy. Dziewięć albo osiem, może...
-Piętnaście.
Nie zapytasz, dlaczego nie wynajmuje dziesiątki?
„I tak by skłamał”.
-...pasuje.
Wyciągnąłem z tylnej kieszeni spodni stos zmiętych banknotów o niskich nominałach, odliczyłem z nich trzydzieści hrywien i dałem Aleksowi.
Podany przez niego klucz z metalicznym stukiem wylądował na ladzie.
Chwyciłem go w dłoń i ruszyłem w stronę korytarza, patrząc uważnie po drodze na wszystkie mijane pokoje. Każdy z nich był oznaczony – przytwierdzoną do drzwi, zmatowiałą cyfrą odlaną z miedzi – mimo to liczyłem każdy pokój, każde drzwi, po kolei...
Niczym latarnie przy drodze do naszej małej ojczyzny Prypeci.




10. Dziesięć gramów larw, nikły ciężar sznura; odrealnienie




Spuściłem spojrzenie w dół i zapatrzyłem się w beton, po którym stąpałem; podłogę w tym wąskim, jasnym korytarzu.
Każdy promień słońca wpadający tu przez znajdujące się za mną drzwi, zdawały się wypełniać po brzegi wszystkie pęknięcia, rysy i przypominające małe, żłobione scyzorykiem dolinki, nierówności. Beton w kilku miejscach był popękany jak od uderzeń kilofem – miejscowe wgłębienie niczym krater, i odchodzące w bok pęknięcia – puste i przepołowione, zacienione kamienne żyły o przyprószonych pyłem dnach. Gdzie mała cząstka światła padała z lewej, na szczyty każdej betonowej grudki, tam rzucały się przez to długie, przypominające czarne nitki, cienie, łamane przez każdą nieregularność podłogi... Krawędzie nierówności i miejsc, w których kamień się z nich odłamywał, momentami był niewiarygodnie gładki i twardy, jakby niczym otoczaki, zaokrągliły, stępiły je, morskie fale. Z kolei w ścianie po prawej, pozbawionym okien murze, kruszące się cegły i pękającą, zaschniętą zaprawę, dało się drążyć wręcz gołymi rękoma. Jeździć paznokciami po cegłach, patrząc na sypiący się wtedy biały, brudzący pył; odłamywać niczym fragmenty skorupy, stare warstwy zaprawy i...
Brak okien w prawej ścianie...
Z każdym krokiem wszystko dookoła stawało się coraz ciemniejsze, słońce wdzierające się tu przez wejściowe drzwi, słabło, traciło na sile i przegrywało z naturalnym, wszechobecnym, nieprzyjaznym mrokiem.
Dokładnie wyliczone dwadzieścia trzy kroki.
Przystąpiłem z nogi na nogę i stanąłem na wprost drzwi do pokoju numer dziesięć.
Szmer... Szmer, słyszysz jak?... On i... chrobotanie. Oślizgłe, czarne ruchy białych wijątek.
Wystawiłem dłoń przed siebie i położyłem ją na drzwiach.
Larwy... Jakby dotykały mej dłoni przez drewno, przekazywały swoje nikłe ciepło, ciepło bijące z białego, strzykającego i pełnego śluzowatych bąbli, roju. Mnóstwo.
Mnóstwo larw wokół suchego sznura. Wszyscy, zgodnie, co do jednego, potępiali...
Larwy. Tam i...
...samobójstwo.
...tam, na sznurze, i nigdzie indziej. Wokół chrupiącej łamanymi karkami pętli. I tylko tam.
Każda z osobna, oblazła pętle i sznur promieniście, niczym rozgałęziający się pajęczo jeden, żyjący wspólnie, twór. Białe jak uniesione w agonii oko, jak buchająca z hukiem żarówka, jak trupie głowy trzech grabarzy. Biel... śniegu, który tak kąsał mnie swym mrozem.
-Czemu wcześniej nie widział larw? – powiedziałem sam do siebie, zaciskając palce wokół odlanej cyfry zero o miedzianym kolorze.
Numer dziesięć. Gorące, jak nagrzane do BIAŁOŚCI, klucze.
Dwadzieścia trzy kroki...
Larwy na szubienicy. Tam, i nigdzie indziej.
Dziesięć gramów larw na lekkim sznurze, dziesiątki razy dźwigającym dziesiątki kilogramów dziesiątek mężczyzn.
Dziesięć kroków, dwadzieścia trzy gramy.
Dwadzieścia trzy kroki każdego, który tu ze mną przyszedł.
Ostatnia droga wielu stalkerów.
„Szubienica ukradła każdemu z nich po dwadzieścia trzy...”
-On też nie był przygotowany na śmierć.
I żaden z nich nie był.
Zdążyłem zdać sobie sprawę, że ostateczną formą wyzwolenia jest śmierć. Gdybym był tego świadom wcześniej, przywitałbym ją z otwartymi ramionami.
Moje kroki stały się dziwnie lekkie. Nie czułem skarpet, podeszew butów, tego jak dotykały podłogi za każdym razem. Dwa niebyty. Bez fizycznego kontaktu, bez nacisku i naporu...
Gdyby ludzie nie kłamali, oto, co odpowiedziałby ci Aleks:
„Sprzątnęliśmy brudne narzędzia, zerwaliśmy hak, z którego zwisał sznur, zabraliśmy wszystkie zwłoki i... trofea. Zmyliśmy większość krwi, ale... Ten zapach zostanie już tam na zawsze.”
Stałem przed pokojem numer piętnaście.
Miałem do czego wracać. Do kogo wracać...
W liście napiszę... Że robił to z nienawiści.
Za krzywdy, jakie Jej wyrządziłem... Ukarała mnie.
Kiedyś już nienawidził.
W skórę na moim prawym bicepsie, niczym wypalony przez hodowcę na byczym cielsku symbol, na stałe wryta była czarna swastyka.
I był przekonany, że dał sobie z tym radę.
Poszerzyła kryteria. Nienawiść, Zona zaś... Karze tych takich jak ja.
„Pianista”. Nie uratowała go nawet Sztuka.
Dawid i Adam już po mnie nie zapłaczą. A moich listów nikt nie znajdzie. Nikt nie przeczyta.
Wyobraziłem to sobie. Stojącego o resztce sił na stołku stalkera, całego we krwi, o podbitych oczach, wyszarpanych ustach i pociętym ciele. Z pętlą na szyi...
Wytrącałem im je spod nóg kopnięciami.
Chrupnięcie. Cięższy sznur. I ciężar ulatującej, skradzionej duszy...
Kiedy postępowała Degradacja, nie powiedziałem wam o sobie wielu, wielu złych rzeczy.




* * *




Dosyć patrzenia się na otaczające mnie pola, ziemię, w której rozkładały się Wszystkie Ciała.
Pora wyciszenia...
Odzyskiwanie pełni świadomości – tego, co tam się stało; w jakim stanie byłem przez pewien czas i... dlaczego? – także wyrywanie się z potężnego letargu. Wszystko docierało do mnie z opóźnieniem, pytania się mnożyły...
Potężna burzowa chmura uratowała mnie przed upałem – potężny granat zdawał się być niemal zczerniałym nieboskłonem, które zostało w pełni zasłonięte czekającą na skroplenie parą. Może gdzieś tam, na horyzoncie, dałoby się dojrzeć malutki skrawek łagodnego błękitu, palonego wysoko wiszącym słońcem, które teraz w jednym, niewielkim punkcie podświetlało wszechobecny, ciemny granat. Jeden niewielki fragment całego tego ponurego zwiastuna piorunów i grzmotów, miał jasnoszary kolor, który im dalej od słońca, tym płynniej przechodził w ciemny niebieski, granat, czerń...
Tak minęła cała droga do domu – smutno, ale iż dziwną satysfakcją hieny. W końcu zaspokoiłem ciekawość. Nie wiem do końca jak, ale...
Zaparkowałem wóz, któremu dokładnie w tej chwili skończyła się benzyna. Szczęście, prawdziwy fart, że nie musiałem go pchać te dwa-trzy metry.
Reszta dnia i część nocy spędzona z psem, Woźnym i Feliksem. Powrót do normy, bogatszy wiedzą ale i przygnębieniem. Strach został przytłumiony, ale wciąż we mnie był.
Cichy i spokojny, potulniejszy niż zwykle, pożegnałem się z trajkocącym o dyrektorze Woźnym i pogodnym jak zawsze Feliksem.
Nastał czas snu.
Minął czas odrealnienia.




11. Gradacja




Ostatnia z burzowych chmur zniknęła za nierównym horyzontem. Droga, miejsce w której tłoczna szosa wspinała się stromo w górę – a nad nią, nad punktem gdzie podgrzane powietrze trzęsło się i rozmazywało – nad zdającym się gotować asfaltem, ostatni ciemnogranatowy obłok usuwał się w niebyt. Wyglądało to tak, jakby chmura opadała pionowo w dół – chowała się za stromą drogą jak słońce za wzgórzem – pozostawiając po sobie niewielkie kałuże w nierównościach chodnikowych nierównościach, połyskujące krople wody na liściach drzew i oknach wszystkich mieszkań, i barwną, ledwie dostrzegalną, tęczę.
Resztę horyzontu zasłaniały budynki – wysokie wieżowce, centra handlowe, piętrowe biurowce, wysoko zabudowane bloki mieszkalne... Czułem się jak w misie, głębokiej misie otoczonej zewsząd przez nowoczesną architekturę.
I ten... szum!
Chcąc uciec od miejskiego hałasu, odwróciłem się przez ramię i ruszyłem szybko przed siebie – tam, dalej, zdawał się majaczyć park. Zieleń, prawdziwa, nie ta z billboardów, reklam, ubrań ekscentryków – prawdziwa, naturalna, szumiąca i oddychająca.
Żywa.
Przez gorące powietrze park wyglądał jak niewyraźna plama – korony drzew rozmazywały się niczym palmy nad oazą... Fata Morgana, tak to wyglądało, i nie zdziwiłbym się gdyby park rzeczywiście nią był. Drzewo, choćby strute spalinami, o zniszczonej przez ryjących w niej inicjały kochanków, dalej pozostawało drzewem...
Po zaledwie kilku krokach zatrzymałem się w miejscu. Odwróciłem się w lewo i przyjrzałem się wielkiemu blokowi, pod którym stałem.
Siedem pięter, siedem szczęśliwych pięter, mdło-różowy kolor wymieszany z beżem, wąskie, krótkie balkony i okna, wszystkie szczelnie zasłonięte – to żaluzjami, to roletami, to czarnymi jak noc zasłonkami – zasłonięte mimo tego, że jasno było już od dawna, że burza już minęła, wraz z deszczem, grzmotami i przerażającymi błyskawicami, piorunami które...
Potrafiły uderzyć dwa razy w to samo miejsce.
...rozcinając niebo przerażały patrzące nań z mieszkań dzieci. Ale to już minęło – było spokojnie, słonecznie, ciepło i sucho, świeżo...
Mieszkający w bloku ludzie nie zwracali na mnie uwagi albo byli kompletnie głusi – okna pozostały szczelnie pozamykane, jakby drobny promień słońca miał wypalić oczy mieszkającym za nimi kretom.
Jedna, jedyna klatka schodowa – umiejscowiona pośrodku – wejście doń stanowiły dwie kamienne płyty, na których położono trzecią, obdarzoną wystającym, blaszanym dachem. Obok brązowych, metalowych i ciężkich drzwi z grubą, zbrojoną drutem szybą z chropowatego, mocnego szkła, znajdował się domofon. Stałem zbyt daleko, by mu się dokładnie przyjrzeć, byłem jednak pewien, że ilość sąsiadujących z wypisanymi nazwiskami przycisków była niedorzecznie niska. Pięć, co najwyżej osiem osób, w siedmiopiętrowym bloku o szerokości kilkunastu metrów?
Nie znaczyła go żadna blaszana tabliczka, nie było nazwy ulicy, numeru domu – niczego – blok zdawał się anonimowym olbrzymem, stojącym w centrum wielkiego, hucznego miasta tylko przez przypadek, lub jako ważny relikt przeszłości.
„W tym domu mieszkał...”
„W tym budynku znajdował się niegdyś...”
„W tym bloku doszło do historycznego wydarzenia...”
Nic – tylko beton, kamień, mdły róż i beż, pełen wtopionych w zewnętrzną warstwę budynku kamyczków i kawałków potłuczonej mozaiki.
Uniosłem głowę do góry i raz jeszcze zlustrowałem spojrzenie wszystkie te czarne, przypominające ziejące dziury, okna.
Jedno z nich zaczęło się otwierać. Czwarte piętro, środek bloku, pomiędzy dwoma balkonami... Nareszcie, nareszcie ktoś z tych ludzi postanowił zaczerpnąć świeżego powietrza, rozrzedzić powietrze w swojej norze, wypełnić je odorem spalin, do którego zdążył już się przyzwyczaić, które z przyzwyczajenia nazywa powiewem świeżości.
Kobieta, młoda kobieta o krótkich, rudych włosach... I dziecko, zza jej ramienia wyłoniła się po chwili mała, łysa głowa, głowa kilkumiesięcznego dziecka.
-Hej!
Głos z lewej, z bardzo wysoka, jakby ktoś krzyknął do mnie z najwyższego okna. Tak bardzo zapatrzyłem się w kobietę i dziecko, że musiałem nie zauważyć...
To On! Nie wierzę, to On, On, tutaj, wołający do mnie!
Najwyższe piętro, parę metrów na lewo od okna, z którego kobieta wystawiła niemowlę, trzymane przez nią pod pachami, na wyprostowanych rękach... Ponad framugę, wystarczyła chwila nieuwagi, omsknięcie się, żeby dziecko wypadło jej z wątpliwego chwytu i roztrzaskało się o chodnik...
Król się narodził.
...siódme piętro, kilka metrów na lewo – okno balkonu, niewielkie i otwarte na oścież.
Podbiegłem bliżej, żeby lepiej Mu się przyjrzeć, żeby lepiej Go usłyszeć.
Nie mogłem uwierzyć, że widząc mnie, był tak uśmiechnięty. Machał do mnie, wypatrywał mnie, zależało mu, naprawdę mu zależało...
Co powiedział?
Krzyczeliśmy, szum miasta nasilił się i musieliśmy krzyczeć, żeby nawzajem się zrozumieć.
Jak wiodło mu się w nowej szkole, jak mu się układało...
Dystans.
-Które mieszkanie?!
Odpowiedział, krzycząc głośno, a nasz krzyk stał się już widocznie nieznośny, gdyż kobieta z dzieckiem spojrzała na mnie krzywo i zniknęła za oknem. Znowu szczelnie zamknięta, za nieprzeniknionym mrokiem, w bezpiecznej, stęchłej norze...
Pobiegłem w stronę klatki schodowej, tak dzikim i nieporadnie radosnym krokiem, że co chwila się o coś potykałem - szczęście mnie poraziło, mnie i zmysły – rozpierała mnie energia, stało się coś tak nieoczekiwanego i wspaniałego, coś w co przestałem już wierzyć.
Otwierając potężne, zaskakująco lekkie metalowe drzwi, przyjrzałem się domofonowi.
Sześć pól, białych karteczek przysłoniętych twardym, wyglądającym jak szkło, plastikiem. Sześć pól i sześć przycisków, jeden pod drugim, ułożonych niczym lista w czarnej, blaszanej płytce, za którą zepsuty głośnik i mikrofon tonął w plątaninie kabli.
Pierwsze miejsce było nieczytelne, nie mogłem nawet spojrzeć na to, co miałoby się znajdować na białym polu – pod osłaniającym je szkłem znajdował się tylko jasny, drobnoziarnisty piasek.


2. In partibus infidelium


3. Hodie mecum eris in paradiso


4. Limbus fatuorum


5.


6. Eligas, quem diligas


Wszedłem do środka.
Mrok, mrok bez początku i końca – wystawiłem przed siebie ręce i zwolniłem kroku, mając nadzieję że natrafię nimi na ścianę czy przełącznik, cokolwiek, żebym tylko nie czuł się zawieszony w próżni...
Przyjazne, łagodne światło zaczęło wypełniać pomieszczenie. Bezgłośnie i powoli, nie mające dającego się określić źródła, światło rozjaśniło ściany i podłogę jakby z nikąd. Pomieszczenie nie miało żadnego zapachu, konkretnej atmosfery ani klimatu. Powietrze suche i bez smaku, którego nie czuć w nozdrzach nawet przy mocnym wdechu.
Otaczały mnie cztery, równe ściany. Bez stopni, bez windy – byłem jak w pudełku przez przykrycia, zniszczonym częściowo sześcianie.
Podniosłem głowę i spojrzałem w górę, tam, gdzie zamierzałem zobaczyć pnące się poręcze i schody, drzwi mieszkań i skrzynki pocztowe.
Pionowe, strome ściany o różnych wysokościach, gęsto rozsiane kamienne bloki o wyglądzie i gładkiej fakturze schodów, które wystawały względem siebie – wysokie i niskie, szerokie i wąskie, niektóre nawet tak, że dałoby się na nich postawić tylko jedną stopę. Jak poukładane w miejsce zniszczonych schodów, domino, poustawiane klocki domina z kilku, wymieszanych ze sobą, zestawów. Wspólny pozostał tylko kolor – szaro-ciemny kamień, matowy i gładki, w kilku miejscach nawet błyszcząco odbijający świetlne refleksy...
U szczytu każdego z wielkich graniastosłupów znajdowały się drzwi.
Te były tu, co do jednego, identyczne.
Ten sam kolor, rozmiary i powierzchnia, i ten sam biały przycisk od dzwonka po prawej stronie.
Jest tam, czeka, pogodzony, otwarty...
Wiedziałem, które to drzwi.
Dwa kroki, szczęśliwe ślady szczęśliwego mnie - wiem które to drzwi, wiem gdzie jest, gdzie na mnie czeka...
Kim był?




Epilog




Zbudziłem się.
Trzeźwy i świadomy, po raz pierwszy w życiu tak dobrze pamiętający sen.
Każdy detal, nawet wpisane w domofonie cytaty.
Rozejrzałem się po ciemnym, bladym pokoju.
Był środek nocy, na zewnątrz padał gęsty deszcz, których w całym tym mroku i czarnej nocy nie było widać choćby cienia, zarysu uderzającej o okna wody. Był tylko dźwięk, nakładający się na siebie, zdający nie mieć końca, zwielokrotniony mokry stukot.
Przetarłem oczy, tracąc nagle ostrość widzenia. Coś, coś ukryte za snem, nagle do mnie przemówiło.
Dopiero trąc powieki zdałem sobie sprawę, że oczy mam pełne łez – odruchowo przejechałem wilgotnym palcem po lewym i prawym policzku. Mnóstwo świeżych łez.
Pomyślałem o śnie raz jeszcze, jakby świadom, czego w nim szukać...
-Czego... się... boję? – wyszeptałem sam do siebie, chowając mokrą twarz w dłoniach.
Odpowiedź przyszła natychmiast. Nareszcie, po tylu czasach irracjonalnego, bezzasadnego strachu, mogłem go nazwać.
Samotności. Całe życie, zdałem się bać tylko tego.
Sen przypomniał mi o tym co pozwalało mi żyć bez strachu, o czymś, co dawno już minęło. Bezpowrotnie...
Kolejne myśli o tym okresie poraziły mnie falą rozdzierającego żalu, bliski otwarcia wszystkich ran na nowo wpiłem się do krwi paznokciami w skroń i otworzyłem usta, by wydać z siebie potężny, żałosny wrzask.
Umilkłem i zastygłem w pół ruchu, natężając ciekawie ucha w stronę drzwi wejściowych, spod których nagle rozbrzmiało ciche, pospieszne chrobotanie. Zerwałem się z łóżka i myśląc o szemrzących larwach wijących się w ciemnym pokoju, podbiegłem do drzwi.
Coś pchnęło je wprost na mnie, kiedy tylko przekręciłem klamkę.
Poczułem gładkie, charczące pojedynczymi włoskami, ciepło. Przemogłem się i spojrzałem pod nogi.
Borys okręcił się wokół moich nóg, przebiegł przez pokój i wskoczył na łóżko.
Usiadł i skulił się w kłębek, przysłaniając swoje piękne oczy długim, czarnym ogonem. Patrzył na mnie uważnie, wilczo i przyjaźnie, z zaciekawieniem.
Nie zamykając drzwi, usiadłem obok niego.
Zasnąłem po paru minutach głaskania Borysa po łbie i grzbiecie, myśląc o wyższości każdego zwierzęcia nad stanowczą większością ludzi. Co jednak najważniejsze, nie czułem już się samotny.
Najcięższy, najspokojniejszy sen. Tak potrzebny, tak piękny, tak fascynująco podobny do śmierci.
Ale nim ta granice się zatrze, zbudzę się jeszcze wiele, wiele razy.




---Tu koniec.

[KOSHI]

Re: Poczta

przez KOSHI w 16 Lut 2014, 22:52

W ramach wybierania najciekawszych forumowych opowiadań postanowiłem przetrzepać cały dział Literatura od początku do końca. Gizbarus zapytał mnie dzisiaj, czy kiedyś pisano lepiej, niż teraz, czy gorzej. Nie ukrywam, że przejrzenie połowy tekstów, tj. ze stron 9-15 (przeglądałem od końca), zajęło mi jakąś godzinkę. Teksty te były raczej miałkie, bez polotu, w większości niedokończone i nie warte uwagi. I wreszcie trafiła się perełka. Muszę przyznać, że jest to jeden z lepszych tekstów, jakie tutaj czytałem. Świetna historia, warsztat na wysokim poziomie i styl, który rzuca na kolana. Opisy cudowne, niczym ze "Sklepów cynamonowych" Schulza - realizm magiczny pełną gębą. Zresztą, nie ma co się zbytnio rozpisywać. TO TRZEBA PRZECZYTAĆ. Aż dziw bierze, że nie było komentarzy. Tekst zaginąłby w mroku dnia, gdyby nie odkop. Warto było się bawić w archeologa... Nie mówię już nic, czytajcie, klimat wylewa się z ekranu i kapie na buty.